NC – Chapter 2 LIE
JUNGKOOK PART
"ปล่อยนะ บอกให้ปล่อย!" ร่างบางที่ผมกำลังกึ่งลากกึ่งฉุดกระชากร้องขึ้นเสียงดัง เขาพูดประโยคเดิมซ้ำไปซ้ำมาจนน่าหงุดหงิด เป็นเพราะผมจับแขนเพียงข้างเดียวของเจ้าตัว ทำให้คนปากดีสามารถใช้มืออีกข้างพยายามแกะมือของผมออก
"จอนจองกุก!" ไม่ว่าจะใช้ปากกัด หรือ ใช้กำลังแค่ไหน ผมก็ไม่สามารถปล่อยเขาไปได้แล้ว ตอนนี้ผมทั้งหงุดหงิด ทั้งโกรธ ทั้งโมโห จนแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้ ผมไม่อยากหันไปมองหน้าเขาเลย เพราะผมกลัวว่าผมจะทำร้ายเขา คำพูดที่เขาพูดก่อนหน้านี้ทำให้ผมรู้สึกสับสน แทฮยองต้องไม่ใช่คนแบบนี้ แทฮยองของผมเป็นคนที่แสนวิเศษ ผมจะทำให้แทฮยองคนเดิมกลับมา ผมต้องทำให้ได้ ไม่ว่าจะต้องทำร้ายเขามากแค่ไหนก็ตาม
ผมใช้กำลังทั้งหมดลากร่างบางออกมาจากลิฟท์แล้วพุ่งตรงไปยัง ห้องหมายเลข 74001 ห้องที่อยู่ชั้น 74 ซึ่งเป็นชั้นสูงที่สุดของคอนโดแห่งนี้ มันเป็นห้องที่ดีที่สุด มีทั้ง สระว่ายน้ำส่วนตัว ฟิตเนสส่วนตัว สนามเทนนิส และสิ่งอำนวยความสะดวกมากมายที่ผมอธิบายยังไงก็คงไม่หมด มันเป็นห้องที่กว้างเกินไปที่จะอยู่คนเดียว ดังนั้นผมจึงมานอนพักไม่บ่อยนัก ส่วนใหญ่ผมจะนอนที่บ้านซึ่งก็ไม่ได้แตกต่างกันมาก ผมอยู่ที่นั่นคนเดียว แต่บรรยากาศมันดีกว่า ไม่ต้องมาเจอผู้คนมากมาย เวลามีพายุเข้าก็ไม่ได้รู้สึกอะไรมากเท่ากับอยู่เพนเฮ้าส์ราคาแพงแบบนี้ ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือในวันที่ฟ้าแจ่มใส วิวที่มองเห็นมันจะสวยงามมาก แต่ถ้าหาวันไหนฝนตก หรือ มีพายุแล้วล่ะก็ แค่เปิดหน้าต่างก็ทำให้รู้สึกว่าตัวเองกำลังจะปลิวออกไป
เมื่อมาถึงห้องผมจัดการหยิบผ้าพันคอแถวๆนั้นมัดมือทั้งสองข้างของร่างบางผูกไว้กับลูกบิดประตูห้องนั่งเล่นทันที ร่างบางพยายามดิ้นสุดชีวิตเพื่อหวังจะหลุดจากพันธนาการ
"นายจะทำอะไร!" เขาหันมาตะคอกใส่ผม เมื่อเห็นว่าความพยายามของตัวเองสูญเปล่า สายตาที่เขาจ้องผมนั้นเต็มไปด้วยความโกรธ
"ดัดนิสัยเด็กไม่ดี" ผมพูดแค่นั้นก่อนที่ไปหาน้ำดื่มกินเพื่อดับอารมณ์หงุดหงิดของตัวเอง ทุกก้าวที่ผมเดินไปยังห้องครัว ผมได้ยินเสียงร่างบางที่ยังคงตะโกนเหมือนเด็กเอาแต่ใจ เขาพูดซ้ำไปซ้ำมา ทั้งโวยวาย ทั้งกรีดร้อง คิม แทฮยอง พี่ควรได้รับบทเรียนซะบ้าง ผมทนเห็นพี่เป็นแบบนี้ไม่ได้หรอก
"ปล่อยฉันนะ!" เมื่อผมเดินกลับเข้าไปหาเขา เขายังคงพยายามแก้มัดข้อมือตัวเอง การกระทำที่ไร้ประโยชน์ของเขาทำให้ผมนึกขำ เขาในตอนนี้เป็นเหมือนลูกแมวป่าที่เลี้ยงไม่เชื่อง แต่จริงๆแล้วก็ไม่ได้มีอันตรายอะไร แต่อีกไม่นานหรอก ลูกแมวป่าตัวนี้ต้องมาวนเวียนออดอ้อนผม พรรคดีต่อผม เรียกร้องหาเพียงแค่ผม
ผมซึ่งเป็นเจ้าของเพียงคนเดียว ...
ผมจับคางของร่างบางขึ้นให้เชิดหน้าขึ้น ดวงตาที่แข็งกร้าวนั้นจะต้องเปลี่ยนไป เขาจะต้องยอมจำนนต่อผม ผมจัดการบีบแก้มของเขาอย่างแรงก่อนที่จะกรอกน้ำที่ผมผสมสิ่งที่สามารถทำให้คนปากดีต้องร้องเรียกหาผมทั้งวันทั้งคืน
"แค่กๆ ทำบ้าอะไร!" ร่างบางกร่นด่า พร้อมกับสำลักน้ำและไอออกมาอย่างน่าสงสาร
"ไหนๆพี่ก็ขายตัวอยู่แล้วนี่ งั้นผมขอใช้บริการเลยก็แล้วกัน" ไม่อยากจะทำแแบบนี้หรอกนะ แต่แทฮยองควรได้รับบทเรียน ในเมื่อมันสอนยากนัก การบังคับก็เป็นทางเลือกเดียวที่ผมจะทำได้
"คิดว่าฉันจะยอมนอนกับนายงั้นหรอ หึ ขยะแขยง" ร่างบางเหยียดยิ้ม และ พูดจาดูถูกผมสารพัด นี่เขาไม่รู้เลยรึไงว่ากำลังตกอยู่ในสถานการณ์แบบไหน
"เดี๋ยวก็รู้ว่าจะยอมหรือไม่ยอม" ผมพูดแค่นั้นก่อนจะเดินออกไปจากห้องนั่งเล่น ทิ้งร่างบางไว้คนเดียว ยาที่ผมผสมไว้นั้นเป็นยาปลุกเซ็กส์ชนิดที่แรงมาก คนปกติผสมแค่นิดเดียวก็มีอารมณ์แล้ว แต่ผมใส่มันลงไปเกือบจะทั้งซอง ในใจผมตอนนี้ก็เพิ่งมาคิดได้ว่า แทฮยองนั้นตัวเล็กมาก ให้กินไปขนาดนั้นไม่รู้ว่าจะทรมานมากแค่ไหน ผมรู้ว่าร่างบางอาจจะช็อคได้ แต่ก็นะ ผมรู้สึกโกรธเขามากจริงๆ ทำไมเขาทำเหมือนความรู้สึกของผมเป็นแค่ของเล่น ไหนจะไอ้การโกหกที่มีแต่จะทำร้ายตัวเองนั่นอีก ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว
จองกุกนายทำถูกแล้ว
เด็กดื้อก็ต้องถูกลงโทษ จะได้ไม่ทำผิดอีก
ผมเดินตรงเข้าไปยังห้องทำงานซึ่งติดกับห้องนั่งเล่น คงต้องรออีกสักพักกว่ายาจะออกฤทธิ์ ขอเคลียร์งานของบริษัทสักครึ่งชั่วโมงก็แล้วกัน
TAEHYUNG PART
ตอนนี้ผมรู้สึกทรมาน ความรู้สึกนี้มันอะไรกัน ทำไมผมรู้สึกอึดดอัดแบบนี้ สัมผัสได้เลยว่าตอนนี้ช่วงล่างของผมทั้งปวดหนึบและชื้นไปด้วยของเหลวที่หลั่งออกมาจากร่างกาย สัญชาตญาณดิบที่ถูกปลุกจนเกือบจะถึงขีดสุดนี้ทำให้ผมต้องการจะปลดปล่อย ผมพยายามเสียดสีเชือกกับลูกบิดประตูจนตอนนี้ข้อมือช้ำ แถมยังมีเลือดไหลออกมาอีก แต่ความรู้สึกเจ็บนี้เทียบไม่ได้เลยกับความทรมานจากภายในร่างกายของผม
"ว่าไงครับ แทฮยองคนเก่ง" ร่างสูงปรากฎตัวขึ้นหลังจากหายไปอยู่นานพอสมควร ตอนนี้ผมตาพร่ามัวไปหมด สติสัมปชัญญะก็ถูกขจัดไปหมดสิ้น
"จ-จองกุก อึก นาย อ-เอา อะไร - ห-ให้ฉันกิน"
"อึด - อัด อ๊ะ อึก" ผมพยายามกลั้นเสียงร้องที่แสนจะน่ารังเกียจไม่ให้มันหลุดออกมา มันน่าอับอายเหลือเกินที่ต้องมาทำท่าทางที่น่ารังเกียจต่อหน้าผู้ชายคนนี้
"ไม่เห็นจะต้องทนเลย แทฮยอง" เขาก้มตัวลงนั่งให้อยู่ในระดับเดียวกันกับผม พร้อมกับใช้นิ้วมือลูบไล้ไปยังส่วนต่างๆของร่างกาย เพียงแค่เขาสัมผัส อวัยวะส่วนนั้นของผมก็ตอบสนองต่อการกระทำของเขาทันที มันพองตัวขึ้นมากจนสังเหตุเห็นได้ทั้งๆที่ผมใส่กางเกงหนา เขามองมาที่ส่วนนั้นจนผมต้องเมินหน้าหนีด้วยความอับอาย
"ถ้าพูดจาเพราะๆ เดี๋ยวผมจะช่วยให้หายทรมาน แต่ถ้ายังดื้อก็นั่งมันอยู่ตรงนี้แหละ" ร่างสูงลุกขึ้นเต็มความสูงก่อนที่จะหันหลังเตรียมเดินออกจากห้องที่ผมอยู่ ผมทนไม่ไหวแล้ว ความต้องการของผมตอนนี้มันพุ่งจนถึงขีดสุด ถ้าผมไม่พยายามปลดปล่อยมันออกไปผมอาจจะช็อคตายขึ้นมาก็ได้
JUNGKOOK PART
"จ-จอง อะ อ๊า จ-จองกุก" ผมยกยิ้มทันทีที่ได้ยินเสียงครางของร่างบางที่ตอนแรกยังปากดีแต่ตอนนี้กลับทำท่าทางเหมือนลูกแมวขี้ยั่วตัวหนึ่ง ในตาของร่างบางชุ่มไปด้วยน้ำตา ตามร่างกายก็เต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ ช่างอดทนเสียเหลือเกิน คนปกติไม่น่าจะทนได้นานขนาดนี้
"ว่าไงครับ" ขาของร่างบางตรงหน้าผมบิดไปมาเหมือนต้องการปลดปล่อยสิ่งที่อยู่ภายใน คงทรมาณน่าดูเลยสินะแทฮยอง แต่ไม่ต้องห่วง ต่อจากนี้พี่จะมีความสุขอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนเลยล่ะ
"ช-ช่วย ด-้วย"
"ให้ใครช่วยครับคนดี"
"จ-จอง กุก จอน จอง กุก อ๊ะ " ผมค่อยๆถอดเสื้อรวมทั้งกางเกงของร่างบางออก ผมจัดการถอดจนร่างบางนั้นเปลือยเปล่า ทำให้ผมได้เห็นว่าส่วนนั้นของร่างบางนั้นพองโตพร้อมที่จะปลดปล่อยเต็มที่แล้ว แทฮยองผอมและตัวเล็กมากเมื่อเทียบกับผม ผมคงไม่ใจร้ายเกินไปใช่มั้ยที่ทำแบบนี้ ทำไมร่างกายของเขาดูช่างเปราะบาง เปราะบางราวกับว่าเพียงสัมผัสก็พร้อมที่จะแตกสลายหายไป
"ช-ช่วย ทำให้แทฮยอง อึก หายทรมานหน่อย ข-ขอร้อง"
"จองกุก แทฮยองข้อร้อง ช่วยแทฮยองที"
ร่างบางร้องครางเสียงหลง พยายามขอร้องให้ผมช่วยทำเรื่องอย่างว่า ภาพที่ผมเห็นนั้นมันเกินจะบรรยาย ผมยอมรับว่าผมเคยจินตนาการถึงแทฮยองเวลามีอารมณ์ทางเพศ แต่ผมไม่คิดเลยว่าพอมาเจอจริงๆมันจะเกินกว่าที่ผมคิดมาก ...สายตาที่ยั่วยวน สีหน้าที่ดึงดูด แล้วก็ร่างกายที่น่าบดขยี้ให้แหลกเป็นชิ้นๆ สวยงามเหลือเกิน สวยงามจนผมไม่อยากให้เขาตกไปอยู่ในมือของใคร
คนๆนี้ต้องเป็นของผมเพียงผู้เดียว
"แทฮยองเป็นเด็กไม่ดี จองกุกช่วยไม่ได้หรอก" ผมยิ้มเยาะพลางลูบคลำส่วนอ่อนไหวของร่างบางไปมาราวกับอยากจะแกล้งให้เขาทรมานเล่น
"ท-แทฮยอง ขอร้อง อึก ลงโทษ แท ฮึก ฮยองก็ได้"
ผมจัดการอุ้มร่างกายที่เปลือยเปล่าเข้าไปยังห้องนอน ตัวของแทฮยองนั้นร้อนจนผมตกใจ หวังว่าเขาคงจะไม่เป็นอะไรนะ หรือผมควรจะหยุดไว้แค่ตรงนี้แล้วเรียกหมอมาดูอาการ
ผมวางแทฮยองไว้บนเตียง จากนั้นก็รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาหวังจะโทรตามหมอ ผมคิดว่ายาปลุกเซ็กส์ชนิดนี้มันคงแรงเกินกว่าที่ร่างบางจะรับไหว แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้โทร ร่างบางก็จัดการให้ผ้าพันคอเส้นเดิมกับตอนแรกผูกข้อมือทั้งสองข้างของตัวเองไว้กับหัวเตียง พร้อมกับยกสะโพกแอ่นสูงขึ้น
"จ-จองกุก อึก รีบๆ ส-ใส่มันเข้ามา" สายตาที่เขามองมาที่ผมนั้นหวานเยิ้มจนผมแทบทนไม่ไหว
แทฮยองทำไมพี่ถึงได้น่ารักแบบนี้
ผมสอดนิ้วมือเข้าไปในช่องทางสีสวยนั่นอย่างยากลำบาก ผมรู้สึกว่าช่องทางของร่างบางนั้นคับมาก พอจะใส่นิ้วที่สองเข้าไปร่างบางก็กรีดร้องจนผมใจหาย ให้ตายเหอะ ขนาดแค่นิ้วยังเข้าไปไม่ได้ แล้วไอ่นั่น ของผมมันจะเข้าไปได้ยังไง แทฮยองจะไม่ช็อคตายก่อนหรอ
เมื่อนึกขึ้นได้ผมก็หยิบของเล่นบางอย่างออกมาจากลิ้นชักหัวเตียง มันเป็นลูกเหล็กทรงกลมขนาด 3 นิ้ว ผมจัดการยัดมันใส่ไปทางช่องทางที่มีน้ำสีขาวไหลออกมา ร่างบางกรีดร้องเสียงดังแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ผมหยุด ผมใส่มันลงไป 3 ลูก ช่องทางสีแดงสดตอดรัดของเล่นที่ผมใส่ลงไปเป็นจังหวะ ตอนนี้อารมณ์ของผมก็พุ่งเหมือนกัน ตามจริงผมมีอารมณ์ตั้งแต่ที่จับแทฮยองเข้ามาในห้องแล้ว แต่ก็ต้องทนเพราะอยากแกล้ง อยากสั่งสอนเด็กนิสัยไม่ดีให้หลาบจำ
"จ-เจ็บ อึก"
"ทนแปปเดียวนะ คนดี " ผมพรมจูบไปทั่วร่างกายของร่างเล็กที่ดิ้นทุรนทุราย ตั้งแต่ใบหน้าไปจนถึงยอดอกที่ชูชัน ผมขบกัดมันด้วยความกระหาย ผมลุ่มหลงในร่างกายของเขาอย่างช่วยไม่ได้ ผมไล้ลิ้นไปเรื่อยๆจนถึงจุดอ่อนไหว แต่ก็เห็นได้ชัดเจนว่าร่างบางพยายามจะปลดปล่อยของเหลวสีขาวขุ่นออกมา
"ยังไม่ได้ทันทำอะไรเลย จะเสร็จแล้วหรอ"
"จ-จะ ทำอะไร อ๊ะ"
ผมจัดการหาเชือกมาพันรอบส่วนอ่อนไหวนั้น ร่างบางร้องครางและทำหน้านิ่วเพราะไม่สามารถปลดปล่อยความอึดอัดออกมาได้ ทั้งช่องทางด้านหลังในตอนนี้ก็ชุ่มไปปด้วยน้ำสีขาวขุ่น ของเล่นที่ผมใส่เข้าไปมันคงจะทำให้ร่างบางพร้อมแล้วสำหรับให้ผมเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายของเขา
"ถ้าจะเสร็จก็ต้องเสร็จพร้อมกัน อย่าเอาเปรียบกันสิที่รัก ผมยังไม่ได้เข้าไปในตัวคุณเลย"
ร่างบางพยายามแก้ผ้าที่มัดมือตัวเองออก ทั้งๆที่ตอนแรกเป็นคนเอามาผูกเองแท้ๆ สะโพกของแทฮยองยกสูงขึ้นเรื่อยๆ แต่สักพักก็เลื่อนลง ให้ตายเหอะ เอ็กซ์เป็นบ้าเลยแทฮยอง เขาพยายามช่วยให้ตัวเองหายจากความทรมาน ร่างบางกัดปากซี๊ด จากนั้นก็ร้องครางออกมาอย่างไม่อาย
"ก-แก้เชือก ต-ตรงนั้นที"
อึก อ๊ะ อ๊า !
เสียงครางดังระงมทั่วห้องเมื่่อผมควานเอาเจ้าลูกเหล็ก 3 ลูก ออกมาจากตัวของร่างบาง แทฮยองดิ้นเร่าๆเพราะความเสียวซ่านที่ได้รับ พร้อมกับความทรมานที่ยังไม่ได้ปลดปล่อย สายตาเยิ้มนั้นมองมาที่ผมอย่างอ้อนวอน เขาไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่แอ่นแก่นกายเข้าหาตัวผม
"จอง กุก ร-รีบ ข-เข้ามาในตัว ท-แทฮยอง ร-เร็ว" ช่องทางสีแดงสดของร่างบางเปิดกว้าง ร่างบางอ้าขากว้างมากขึ้น จากเดิมที่แอ่นสะโพกสูงแล้ว ตอนนี้เจ้าตัวยังคงยกมันสูงขึ้นกว่าเดิม ผมไม่อยากจะจินตนาการเลย ถ้าแทฮยองไปนอนกับคนอื่นอย่างที่เจ้าตัวบอกจริงๆ ผมคงทนไม่ได้ ผมไม่ต้องการให้ใครได้เห็นภาพร่างเปลือยเปล่าของเขา ไม่อยากให้ใครได้ครอบครองเขา ถ้าเป็นไปได้ผมอยากจะกักจังเขาไว้ไม่ให้ใครได้เห็น
ไม่รอช้าผมยัดแก่นกายที่พองโตเข้าไปในช่องทางสีสวยนั่น ร่างบางร้องเสียงหลง ก่อนจะครางออกมาด้วยความเสียว ผมขยับเข้าขยับออกอย่างช้าๆ ก่อนที่จะเร่งความเร็วจนได้ยินเสียงเนื้อกระทบเนื้อ ผมกระแทกแก่นกายเข้าไปในร่างเล็กจนมิด หลังจากนั้นก็กระตุกมันหลายครั้งจนสำเร็จความใคร่ ผมปล่อยน้ำเข้าไปในตัวของร่างบางจนหมด จากนั้นก็จัดการแก้เชือกที่มัดส่วนอ่อนไหวของร่างบางออก ของเหลวสีขาวขุ่นพุ่งทะลักออกจากแก่นกายของร่างบางจนเต็มหน้าท้อง
แทฮยองเหนื่อยหอบหลังจากได้ปลดปล่่อยความใคร่ออกมา ทั้งยังหายใจถี่และเร็วขึ้นอย่างน่าใจหาย เนื้อตัวร่างเล็กชุ่มไปด้วยคราบน้ำรัก เลือด และเหงื่อ เขาไม่ได้พูดอะไรเลย สายตาของเขาเหม่อมองไปบนเพดาน ผมยังคงคล่อมร่างบางอยู่แต่หากว่ามีผมเพียงฝ่ายเดียวที่จ้องไปที่ใบหน้าของเขา แววตาของแทฮยองไม่มีผมอยู่เลย แววตานั้นเป็นแววตาที่ว่างเปล่า ผมก็ไม่รู้จะพูดอะไรจึงลุกขึ้นยืนพร้อมกับเดินไปยังห้องน้ำเพื่อที่จะเตรียมอุปกรณ์มาเช็ดตัวให้ร่างบางที่กำลังนอนนิ่งอยู่บนเตียง
อ่านต่อ : เด็กดี
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น