KOOKV : LOVE ROOM (18+)
By @forversweet007
No.1
“กิน”
“ทำไมไม่กิน!” เสียงทุ้มของร่างสูงตวาดลั่นห้องในคอนโดหรู ในห้องที่มีเพียงเขากับคนอีกคนที่เป็นเหมือนที่ระบายอารมณ์ทุกอารมณ์ของเจ้าของร่างสูง ทั้งด้านมืดของจิตใจ และตัวตนอีกตัวตน
แม้ภายนอกเขาจะเป็น จอน จองกุก ผู้ใจดีและมีแต่คนคอยชื่นชม แต่อีกด้านหนึ่งกลับไม่ใช่แบบนั้นเลยสักนิด
“กูบอกให้กิน มึงได้ยินมั้ย”
“ฮึก ฮือ” ร่างเล็กสั่นสะท้านไปทั้งตัวด้วยความกลัว นานแค่ไหนแล้วก็ไม่รู้ที่เขาต้องตกอยู่ในสถานะนี้ สถานะที่ทำให้เขาต้องมานั่งร้องไห้กับตัวเองทุกวัน
“รู้มั้ยว่าของพวกนี้มันแพง หืม ไม่อยากกินหรอ” จองกุกแสยะยิ้มก้มมองคนตัวเล็กที่ตอนนี้ถูกล่ามโซ่ ทั้งเนื้อทั้งตัวเต็มไปด้วยรอยช้ำจากการกระทำรุนแรงของคนโรคจิต ร่างกายที่แสนบอบบางเต็มไปด้วยรอยช้ำที่ไม่เคยได้รับการรักษา มันบวมแดงและอักเสบจนดูน่ากลัว
“กูถามมึงก็ต้องตอบ ! มึงตลกหรอเห็นกูพูดอยู่คนเดียว !” ร่างสูงกระชากศีรษะของคนตัวเล็กให้ขึ้นเงยหน้าตอบคำถามของเขา นัยตาของร่างบางเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา ภาพเบื้องหน้าเป็นสิ่งที่ลึกๆแล้วทำให้ร่างสูงพอใจ เขาพอใจให้คนๆนี้ร้องไห้ อยากทำให้เสียใจจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ อยากระบายอารมณ์ใส่จนตัวเองสบายใจ อยากทำสิ่งเลวทรามใส่จนอีกคนทุกข์ทรมาน เนื้อตัวของร่างบางตอนนี้ดูมอมแมมมากเพราะทั้งเนื้อทั้งตัวมีเพียงเสื้อยืดโอเวอร์ไซต์เก่าๆปกปิดร่างกาย เหมือนขยะ . . ไม่สิ เหมือนถังขยะ ที่เขาอยากจะเอาขยะอะไรมาทิ้งก็ได้
“อ อยากกิน เราอยากกิน” ร่างบางก้มลงกินอาหารที่จองกุกเตรียมไว้ให้ อาหารที่ถูกเทใส่ไว้ในจานอาหารสุนัข
“งั้นก็กินให้หมดเลยนะครับ ที่รัก”
“ฮัลโหล กำลังออกกำลังกายอยู่เลยครับ”
“อ่อ แล้วพี่กวนจองกุกรึเปล่า”
“ไม่ครับ คุยได้”
“แค่จะบอกกว่าพรุ่งนี้ไปกินข้าวด้วยกันนะ”
“อ่อ ได้อยู่แล้วครับ”
“พี่ว่านายออกกำลังกายไปก่อนเลย กวนนายเปล่าๆ”
“งั้น ฝันดีนะครับ”
“ฝันดี รักนะ”
“รักเหมือนกันครับ”
เมื่อสิ้นบทสนทนาทางโทรศัพท์ที่ร่างสูงจงใจเปิดสปีกเกอร์ให้อีกคนได้ยิน เจ้าตัวก็หันมาสนใจร่างเล็กที่เขาสั่งให้ดูดกลืนอวัยวะช่วงล่างของตนเอง “ทำต่อไปสิครับเด็กดีของผม” จองกุกบีบท้ายทอยของคนตัวเล็กแน่นเป็นสัญญาณให้ทำเร็วขึ้น อีกฝ่ายก็ทำตามคำสั่งอย่างไม่ขัดขืน แต่ดูเหมือนว่าจะทำให้ร่างสูงไม่พอใจอยู่วันยังค่ำ
“แทฮยอง มึงคิดว่าข้างนอกห้องนี้ มีคนอยู่อีกกี่คนที่พร้อมจะทำเรื่องแบบนี้ให้กู มึงโชคดีแค่ไหนมึงรู้ตัวมั้ย” เขาแสยะยิ้มพูดอย่างไม่อาย ถึงจะดูหลงตัวเองมากก็ตามที แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันเป็นเรื่องจริง จองกุกเป็นผู้ชายที่เพรียบพร้อม มีแต่คนให้ความสนใจในโลกข้างนอก แทฮยองไม่เคยรู้ว่าจองกุกในโลกข้างนอกจะอบอุ่นมากแค่ไหน จะใจดีมากแค่ไหน แต่ภายในห้องนี้ จองกุกเปรียบเป็นฝันร้ายของเขา
“ฮึก จ จองกุก”
“ทำไมครับ หรืออยากพอแค่นี้”
ร่างเล็กพยักหน้าเป็นคำตอบ แต่ก็รู้ตัวดีว่าคำว่าพอของจองกุกมันไม่เคยมีอยู่จริง เขาแค่อยากให้ทุกอย่างมันจบเร็วๆ เขาอยากหลับตานอน ไม่อยากรับรู้อะไรอีกต่อไป ไม่อยากต้องมาทนเห็นสภาพตัวเองที่วันๆทำแต่เรื่องแบบนี้
ร่างหนาที่ตอนนี้ยังไม่ได้ปลดปล่อย จับร่างบางให้นอนหงายพร้อมกับจับสะโพกของอีกฝ่ายให้ยกขึ้น ก่อนจะใช้มือเล่นกับช่องทางด้านหลัง จนมันปรากฎเป็นช่องท่องสีแดงสด “อ้า กว้างๆ” ร่างเล็กทำตามคำสั่งทันทีโดยที่ไม่ขัดขืน หลังจากนั้นร่างสูงก็สอดใส่แท่งร้อนของตัวเองเข้ามาจนสุด
“อึก อ๊ะ” ร่างบางต้องกลั่นเสียงของตัวเองไว้เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ชอบมัน แทฮยองต้องจิกปากตัวเองแน่นเพื่อไม่ให้เสียงครางเล็ดลอดออกมา ร่างสูงยังคงใส่เข้ามาอย่างไม่ยั้ง เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลั่นห้องนอน มันเป็นแบบนี้แทบทุกวันโดยที่ร่างบางไม่เคยได้พัก
“อ่าส์ อืม แทฮยองทำไมมึงตอดกูดีจัง” จองกุกยังคงสอดใส่สิ่งแปลกปลอมเข้ามา คงอีกสักเขาคงปล่อยน้ำสีขาวขุ่นเข้าไปในตัวของร่างบางอย่างที่เคยทำทุกวัน แต่เป็นร่างบางที่ต้องกลั้นไม่ให้ของเหลวของตัวเองไหลออกมาเพราะร่างสูงสั่งเอาไว้และถ้าหากไม่ทำตามก็จะถูกทำโทษ
“มึงรู้ตัวมั้ยว่าที่มึงทำอยู่ทุกวันมันเหมือนตัวอะไร” เสียงกระซิบดังข้างหูของร่างบางทำเอาน้ำตาแทบไหล เขารู้ดีว่าที่จองกุกจะสื่อ มันหมายถึงคำว่าอะไร จองกุกมักทำให้เขารู้สึกไม่มีค่าอยู่เสมอ สักพักมันคงมีวันที่ทนความเจ็บปวดที่ได้รับไม่ไหว แล้วก็จากโลกนี้ไปเอง
“อะไรเอ่ยคอยให้กูเอาอยู่ทุกวัน” ร่างสูงยังคงพูดจาถากถางให้แทฮยองเสียความรู้สึก เขาไม่ได้เลือกที่จะทำแบบนี้ แต่จะบอกว่าโดนบังคับก็คงจะพูดแบบนั้นไม่ได้ เพราะในตอนแรกก็เป็นแทฮยองเองที่เลือกมาอยู่กับจอน จองกุก
“มึงห้ามเสร็จก่อนกู แล้วก็ห้ามปล่อยน้ำสกปรกเลอะเตียงกูด้วย” เมื่อร่างสูงปลดปล่อยจนพอใจแล้วเขาก็ลุกขึ้นเพื่อที่จะไปอาบน้ำต่อทันที แต่เขาจะเป็นแบบนี้ทุกครั้ง ต้องไล่ร่างบางออกไป เขารู้ดีว่าร่างบางเจ็บจนแทบจะเดินไม่ไหว แต่เพราะรู้นั่นแหละถึงสั่งให้ออกไป ไม่ว่าจะเดินหรือจะคลาน แทฮยองก็ต้องทำให้เขาเห็น เพราะเขาพอใจ เขาพอใจที่จะเห็นร่างยางทำสีหน้าเจ็บปวด แล้วก็สีหน้าเซ็กซี่ที่ไม่สามารถปลดปล่อยของเหลวออกมาได้ แค่นึกก็มีความสุขอย่างบอกไม่ถูก
“มึงเสร็จหน้าที่แล้ว ออกไป” เขาสั่งพร้อมมองร่างบางที่ตอนนี้พยายามจะจัดการตัวเองให้ลุกออกจากเตียง
“กูบอกให้ออกไป ! ลงจากเตียงกูเดี๋ยวนี้ !” เขาตวาดลั่นเมื่อแทฮยองทำท่าจะล้มไปกองอยู่บนเตียงอีกครั้งหลังจากพยายามลุก
“มึงอย่ามาสำออยได้มั้ย ลุกขึ้น!”
“เรากำลังจะไป ฮึก อย่าเพิ่งโมโห เราขอโทษ”ร่างบางรีบขอโทษด้วยน้ำเสียงและสีหน้าอันน่าเวทนา ก่อนจะรีบลุกขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ก็ล้มลงไปกองกับเตียง ทั้งยังปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมาจนมันเลอะเตียงนอนของร่างสูง
“ที่รัก มันเลอะเตียงนอนกูหมดแล้วเนี่ย มึงเห็นมั้ย ! กูบอกมึงกี่ครั้งแล้ว ว่าอย่าทำเตียงกูเลอะ !” ศรีษะของร่างบางถูกกระชากอย่างแรง ทั้งยังถูกกระชากให้หันไปดูคราบสีขาวที่เปรอะเตียงนอน ก่อนจะถูกจับให้หันมามองหน้าของร่างสูง
“เราขอโทษ ข ขอโทษ เราไม่ได้ตั้งใจ”
“จองกุก ฮือ เราขอโทษ อย่าเลยนะ อย่าทำแบบนี้ เราผิดไปแล้ว” ร่างบางพูดเหมือนรู้ชะตาตัวเองว่าจะถูกทำโทษเหมือนทุกครั้งที่เขาเผลอทำอะไรผิด หรือทำให้ร่างสูงไม่พอใจ
“มานี่ !” จองกุกลากแทฮยองให้เดินมาไปยังห้องครัว ก่อนจะเปิดลิ้นชักแล้วหยิบยาบางอย่างออกมาก่อนที่จะยัดใส่ปากของแทฮยอง ก่อนจะกรอกน้ำให้ร่างบางกลืนกินสิ่งที่เขายัดเยียดให้ ร่างบางสำลักน้ำจนคายยาออกมา แต่จองกุกก็หยิบยานั่นขึ้นมาแล้วบังคับให้เขากลืนเข้าไปอีก
อึก
“ดี แดกไปให้หมดเลยนะ สักพักถ้ามึงมีอารมณ์เมื่อไหร่ มึงก็ใช้ไอ้นี่อัดคลิปตัวเองตอนช่วยตัวเองมา” เขาเดินไปหยิบกล้องวิดีโอแล้วกดอัด เขาซูมไปยังร่างกายบอบบางที่ตอนนี้สภาพแทบดูไม่ได้ มันมีคราบของเหลวจากกิจกรรมสกปรก อีกทั้งรางกายยังเต็มไปด้วยแผลช้ำ เขามองดูสักพักก่อนที่จะขำ หลังจากนั้นก็ยื่นกล้องให้ร่างบาง ก่อนที่จะจับกล้องให้หันเข้าทางอีกฝ่ายก่อนที่จะแสยะยิ้ม
“ถ้าพรุ่งนี้เช้า กูตื่นมาแล้วไม่มีคลิป มึงเจอดีแน่”
- To be continue -
By @forversweet007
No.1
“กิน”
“ทำไมไม่กิน!” เสียงทุ้มของร่างสูงตวาดลั่นห้องในคอนโดหรู ในห้องที่มีเพียงเขากับคนอีกคนที่เป็นเหมือนที่ระบายอารมณ์ทุกอารมณ์ของเจ้าของร่างสูง ทั้งด้านมืดของจิตใจ และตัวตนอีกตัวตน
แม้ภายนอกเขาจะเป็น จอน จองกุก ผู้ใจดีและมีแต่คนคอยชื่นชม แต่อีกด้านหนึ่งกลับไม่ใช่แบบนั้นเลยสักนิด
“กูบอกให้กิน มึงได้ยินมั้ย”
“ฮึก ฮือ” ร่างเล็กสั่นสะท้านไปทั้งตัวด้วยความกลัว นานแค่ไหนแล้วก็ไม่รู้ที่เขาต้องตกอยู่ในสถานะนี้ สถานะที่ทำให้เขาต้องมานั่งร้องไห้กับตัวเองทุกวัน
“รู้มั้ยว่าของพวกนี้มันแพง หืม ไม่อยากกินหรอ” จองกุกแสยะยิ้มก้มมองคนตัวเล็กที่ตอนนี้ถูกล่ามโซ่ ทั้งเนื้อทั้งตัวเต็มไปด้วยรอยช้ำจากการกระทำรุนแรงของคนโรคจิต ร่างกายที่แสนบอบบางเต็มไปด้วยรอยช้ำที่ไม่เคยได้รับการรักษา มันบวมแดงและอักเสบจนดูน่ากลัว
“กูถามมึงก็ต้องตอบ ! มึงตลกหรอเห็นกูพูดอยู่คนเดียว !” ร่างสูงกระชากศีรษะของคนตัวเล็กให้ขึ้นเงยหน้าตอบคำถามของเขา นัยตาของร่างบางเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา ภาพเบื้องหน้าเป็นสิ่งที่ลึกๆแล้วทำให้ร่างสูงพอใจ เขาพอใจให้คนๆนี้ร้องไห้ อยากทำให้เสียใจจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ อยากระบายอารมณ์ใส่จนตัวเองสบายใจ อยากทำสิ่งเลวทรามใส่จนอีกคนทุกข์ทรมาน เนื้อตัวของร่างบางตอนนี้ดูมอมแมมมากเพราะทั้งเนื้อทั้งตัวมีเพียงเสื้อยืดโอเวอร์ไซต์เก่าๆปกปิดร่างกาย เหมือนขยะ . . ไม่สิ เหมือนถังขยะ ที่เขาอยากจะเอาขยะอะไรมาทิ้งก็ได้
“อ อยากกิน เราอยากกิน” ร่างบางก้มลงกินอาหารที่จองกุกเตรียมไว้ให้ อาหารที่ถูกเทใส่ไว้ในจานอาหารสุนัข
“งั้นก็กินให้หมดเลยนะครับ ที่รัก”
“ฮัลโหล กำลังออกกำลังกายอยู่เลยครับ”
“อ่อ แล้วพี่กวนจองกุกรึเปล่า”
“ไม่ครับ คุยได้”
“แค่จะบอกกว่าพรุ่งนี้ไปกินข้าวด้วยกันนะ”
“อ่อ ได้อยู่แล้วครับ”
“พี่ว่านายออกกำลังกายไปก่อนเลย กวนนายเปล่าๆ”
“งั้น ฝันดีนะครับ”
“ฝันดี รักนะ”
“รักเหมือนกันครับ”
เมื่อสิ้นบทสนทนาทางโทรศัพท์ที่ร่างสูงจงใจเปิดสปีกเกอร์ให้อีกคนได้ยิน เจ้าตัวก็หันมาสนใจร่างเล็กที่เขาสั่งให้ดูดกลืนอวัยวะช่วงล่างของตนเอง “ทำต่อไปสิครับเด็กดีของผม” จองกุกบีบท้ายทอยของคนตัวเล็กแน่นเป็นสัญญาณให้ทำเร็วขึ้น อีกฝ่ายก็ทำตามคำสั่งอย่างไม่ขัดขืน แต่ดูเหมือนว่าจะทำให้ร่างสูงไม่พอใจอยู่วันยังค่ำ
“แทฮยอง มึงคิดว่าข้างนอกห้องนี้ มีคนอยู่อีกกี่คนที่พร้อมจะทำเรื่องแบบนี้ให้กู มึงโชคดีแค่ไหนมึงรู้ตัวมั้ย” เขาแสยะยิ้มพูดอย่างไม่อาย ถึงจะดูหลงตัวเองมากก็ตามที แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันเป็นเรื่องจริง จองกุกเป็นผู้ชายที่เพรียบพร้อม มีแต่คนให้ความสนใจในโลกข้างนอก แทฮยองไม่เคยรู้ว่าจองกุกในโลกข้างนอกจะอบอุ่นมากแค่ไหน จะใจดีมากแค่ไหน แต่ภายในห้องนี้ จองกุกเปรียบเป็นฝันร้ายของเขา
“ฮึก จ จองกุก”
“ทำไมครับ หรืออยากพอแค่นี้”
ร่างเล็กพยักหน้าเป็นคำตอบ แต่ก็รู้ตัวดีว่าคำว่าพอของจองกุกมันไม่เคยมีอยู่จริง เขาแค่อยากให้ทุกอย่างมันจบเร็วๆ เขาอยากหลับตานอน ไม่อยากรับรู้อะไรอีกต่อไป ไม่อยากต้องมาทนเห็นสภาพตัวเองที่วันๆทำแต่เรื่องแบบนี้
ร่างหนาที่ตอนนี้ยังไม่ได้ปลดปล่อย จับร่างบางให้นอนหงายพร้อมกับจับสะโพกของอีกฝ่ายให้ยกขึ้น ก่อนจะใช้มือเล่นกับช่องทางด้านหลัง จนมันปรากฎเป็นช่องท่องสีแดงสด “อ้า กว้างๆ” ร่างเล็กทำตามคำสั่งทันทีโดยที่ไม่ขัดขืน หลังจากนั้นร่างสูงก็สอดใส่แท่งร้อนของตัวเองเข้ามาจนสุด
“อึก อ๊ะ” ร่างบางต้องกลั่นเสียงของตัวเองไว้เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ชอบมัน แทฮยองต้องจิกปากตัวเองแน่นเพื่อไม่ให้เสียงครางเล็ดลอดออกมา ร่างสูงยังคงใส่เข้ามาอย่างไม่ยั้ง เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลั่นห้องนอน มันเป็นแบบนี้แทบทุกวันโดยที่ร่างบางไม่เคยได้พัก
“อ่าส์ อืม แทฮยองทำไมมึงตอดกูดีจัง” จองกุกยังคงสอดใส่สิ่งแปลกปลอมเข้ามา คงอีกสักเขาคงปล่อยน้ำสีขาวขุ่นเข้าไปในตัวของร่างบางอย่างที่เคยทำทุกวัน แต่เป็นร่างบางที่ต้องกลั้นไม่ให้ของเหลวของตัวเองไหลออกมาเพราะร่างสูงสั่งเอาไว้และถ้าหากไม่ทำตามก็จะถูกทำโทษ
“มึงรู้ตัวมั้ยว่าที่มึงทำอยู่ทุกวันมันเหมือนตัวอะไร” เสียงกระซิบดังข้างหูของร่างบางทำเอาน้ำตาแทบไหล เขารู้ดีว่าที่จองกุกจะสื่อ มันหมายถึงคำว่าอะไร จองกุกมักทำให้เขารู้สึกไม่มีค่าอยู่เสมอ สักพักมันคงมีวันที่ทนความเจ็บปวดที่ได้รับไม่ไหว แล้วก็จากโลกนี้ไปเอง
“อะไรเอ่ยคอยให้กูเอาอยู่ทุกวัน” ร่างสูงยังคงพูดจาถากถางให้แทฮยองเสียความรู้สึก เขาไม่ได้เลือกที่จะทำแบบนี้ แต่จะบอกว่าโดนบังคับก็คงจะพูดแบบนั้นไม่ได้ เพราะในตอนแรกก็เป็นแทฮยองเองที่เลือกมาอยู่กับจอน จองกุก
“มึงห้ามเสร็จก่อนกู แล้วก็ห้ามปล่อยน้ำสกปรกเลอะเตียงกูด้วย” เมื่อร่างสูงปลดปล่อยจนพอใจแล้วเขาก็ลุกขึ้นเพื่อที่จะไปอาบน้ำต่อทันที แต่เขาจะเป็นแบบนี้ทุกครั้ง ต้องไล่ร่างบางออกไป เขารู้ดีว่าร่างบางเจ็บจนแทบจะเดินไม่ไหว แต่เพราะรู้นั่นแหละถึงสั่งให้ออกไป ไม่ว่าจะเดินหรือจะคลาน แทฮยองก็ต้องทำให้เขาเห็น เพราะเขาพอใจ เขาพอใจที่จะเห็นร่างยางทำสีหน้าเจ็บปวด แล้วก็สีหน้าเซ็กซี่ที่ไม่สามารถปลดปล่อยของเหลวออกมาได้ แค่นึกก็มีความสุขอย่างบอกไม่ถูก
“มึงเสร็จหน้าที่แล้ว ออกไป” เขาสั่งพร้อมมองร่างบางที่ตอนนี้พยายามจะจัดการตัวเองให้ลุกออกจากเตียง
“กูบอกให้ออกไป ! ลงจากเตียงกูเดี๋ยวนี้ !” เขาตวาดลั่นเมื่อแทฮยองทำท่าจะล้มไปกองอยู่บนเตียงอีกครั้งหลังจากพยายามลุก
“มึงอย่ามาสำออยได้มั้ย ลุกขึ้น!”
“เรากำลังจะไป ฮึก อย่าเพิ่งโมโห เราขอโทษ”ร่างบางรีบขอโทษด้วยน้ำเสียงและสีหน้าอันน่าเวทนา ก่อนจะรีบลุกขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ก็ล้มลงไปกองกับเตียง ทั้งยังปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมาจนมันเลอะเตียงนอนของร่างสูง
“ที่รัก มันเลอะเตียงนอนกูหมดแล้วเนี่ย มึงเห็นมั้ย ! กูบอกมึงกี่ครั้งแล้ว ว่าอย่าทำเตียงกูเลอะ !” ศรีษะของร่างบางถูกกระชากอย่างแรง ทั้งยังถูกกระชากให้หันไปดูคราบสีขาวที่เปรอะเตียงนอน ก่อนจะถูกจับให้หันมามองหน้าของร่างสูง
“เราขอโทษ ข ขอโทษ เราไม่ได้ตั้งใจ”
“จองกุก ฮือ เราขอโทษ อย่าเลยนะ อย่าทำแบบนี้ เราผิดไปแล้ว” ร่างบางพูดเหมือนรู้ชะตาตัวเองว่าจะถูกทำโทษเหมือนทุกครั้งที่เขาเผลอทำอะไรผิด หรือทำให้ร่างสูงไม่พอใจ
“มานี่ !” จองกุกลากแทฮยองให้เดินมาไปยังห้องครัว ก่อนจะเปิดลิ้นชักแล้วหยิบยาบางอย่างออกมาก่อนที่จะยัดใส่ปากของแทฮยอง ก่อนจะกรอกน้ำให้ร่างบางกลืนกินสิ่งที่เขายัดเยียดให้ ร่างบางสำลักน้ำจนคายยาออกมา แต่จองกุกก็หยิบยานั่นขึ้นมาแล้วบังคับให้เขากลืนเข้าไปอีก
อึก
“ดี แดกไปให้หมดเลยนะ สักพักถ้ามึงมีอารมณ์เมื่อไหร่ มึงก็ใช้ไอ้นี่อัดคลิปตัวเองตอนช่วยตัวเองมา” เขาเดินไปหยิบกล้องวิดีโอแล้วกดอัด เขาซูมไปยังร่างกายบอบบางที่ตอนนี้สภาพแทบดูไม่ได้ มันมีคราบของเหลวจากกิจกรรมสกปรก อีกทั้งรางกายยังเต็มไปด้วยแผลช้ำ เขามองดูสักพักก่อนที่จะขำ หลังจากนั้นก็ยื่นกล้องให้ร่างบาง ก่อนที่จะจับกล้องให้หันเข้าทางอีกฝ่ายก่อนที่จะแสยะยิ้ม
“ถ้าพรุ่งนี้เช้า กูตื่นมาแล้วไม่มีคลิป มึงเจอดีแน่”
- To be continue -
มีอ่านแบบเต็มมั้ยง่ะ
ตอบลบ