SF BTS : KOOKV | LOVE ROOM (18+) NO.2

KOOKV : LOVE ROOM (18+)
By @foreversweet007






NO.2






“ทำไมรับสายช้า” น้ำเสียงติดโมโหของหนุ่มนักศึกษาดีกรีเดือนคณะเอ่ยขึ้นทันทีเมื่ออีกฝ่ายรับโทรศัพท์


“ข-ขอโทษ” เป็นเพราะร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลบวกกับเมื่อคืนก่อนก็เพิ่งทำเรื่องอย่างว่าโดยที่เจ้าตัวไม่เต็มใจเลยสักนิด ทำให้ร่างกายยากที่จะเคลื่อนไหว การที่มีแรงลุกขึ้นมารับโทรศัพท์ได้ก็เป็นเรื่องที่ดีแค่ไหนแล้ว


“เออ ช่างเหอะ วันนี้กูจะพาเพื่อนไปที่ห้อง มึงทำความสะอาดด้วยนะ ทำตอนนี้เลย”


“โอเค” ร่างเล็กตอบกลับ พลางมองดูสภาพห้องที่ตอนนี้เละเทะไม่เหมือนห้องชุดราคาแพงเลยสักนิด เป็นเพราะร่างสูงไม่เคยจัดให้เป็นระเบียบ และถึงแม้แทฮยองจะทำความสะอาดทุกวัน แต่พอร่างสูงกลับมาแล้วอารมณ์เสียก็จะอาละวาดทำข้าวของกระจัดกระจายอยู่ดี


“แล้วก็ . . อย่าสะเออะออกมาให้คนอื่นเขารู้ ว่ามึงมีตัวตน”


“แล้วจะให้เราไปอยู่ตรงไหน” แทฮยองถามกลับ


“ห้องมีต้องกว้าง มึงจะไปอยู่ไหนก็อยู่ไปสิวะ !”


ตี๊ด-
ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรต่อ โทรศัพท์ก็ถูกตัดสายโดยร่างสูง แทฮยองได้แต่ถอนหายใจแล้วค่อยๆใช้แรงทั้งหมดที่มีพยุงตัวเองเพื่อที่จะไปทำความสะอาดตามคำสั่ง





“โห จองกุก ห้องสวยว่ะ โคตรน่าอยู่” เมื่อเข้ามาในห้อง บรรดาเพื่อนฝูงต่างชื่นชมในความหรูหราและสวยงามของห้องชุดราคาแพงที่ตอนนี้ถูกทำความสะอาดโดยร่างเล็กที่ซ่อนอยู่ในห้องมุมสุดของชั้น


“ทั้งห้องนี่เท่าไหร่วะ พวกกูคงต้องเก็บเงินหลายชาติถ้าอยากจะซื้อ”


“พวกมึงก็เวอร์ไป” ถึงจะตอบแบบนั้น แต่เจ้าของห้องอย่งจอน จองกุก ก็อดคิดไม่ได้ว่า ห้องวันนี้ดูน่าอยู่จริงๆ ไม่รู้ว่าคนทำความสะอาดเขาทำยังไงถึงได้ออกมาดูดีแบบนี้





เพล้ง !
“เสียงอะไรวะ” เสียงแตกอย่างรุนแรงของอะไรบางอย่างเรียกความสนใจคนทั้งห้องให้หันไปตามเสียง แต่จองกุกกลับบอกว่าคงจะเป็นเพียงลมพัดให้ของตกลงมาแตกเพราะลืมปิดหน้าต่างแล้วห้องก็อยู่ชั้นเกือบสูงที่สุด อาจจะมีลมพัดเข้ามาก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร




ทั้งที่ความจริงแล้ว ต้นเหตุของเสียงนั่นคงมาจากร่างบางที่ซ่อนอยู่เผลอทำให้แจกันหรืออะไรบางอย่างตกมาแตกเสียมากกว่า หากเพื่อนของเขารู้ว่าในห้องเขามีใครอีกคนอยู่ มันคงจะเป็นวาระชิบหายของชีวิตแน่ๆ เขาคงโดนข้อหาหลายข้อหา ทั้งทำร้ายร่างกาย กักขังหน่วงเหนี่ยว และ อื่นๆ





ถึงจะรู้ว่าตัวเองทำเรื่องเลวทรามไว้กับร่างบางอยู่มาก แต่อีกใจก็คิดเข้าข้างตัวเองว่าเป็นเพราะอีกฝ่ายเลือกที่จะมาอยู่กับเขาเอง มันช่วยไม่ได้ ไม่ใช่ความผิดของเขาสักนิดเดียว ถ้าจะโทษก็ต้องโทษแค่ คิม แทฮยอง เท่านั้น





“เมื่อกี้มึงทำอะไร” เมื่อเพื่อนกลับไปหมดแล้ว ร่างสูงก็เข้ามาในห้องที่ร่างบางซ่อนตัวอยู่แล้วก็ระเบิดอารมณ์ใส่ทันที
“กูถามว่า เมื่อกี้มึงทำอะไร !” เขายังคงตะคอกเมื่อร่างบางไม่ตอบ ทั้งยังก้มหน้าก้มตาไม่ยอมสบตาเลยแม้แต่น้อย


“เราขอโทษ เราไม่ได้ตั้งใจ” แทฮยองตอบเสียงสั่น เท้าและมือนั้นเต็มไปด้วยเลือด . .ร่างสูงเหลือบมองแผลแล้วถอนหายใจ แผลที่มือคงจะได้มาจากการเก็บเศษของที่แตก ส่วนเท้าก็คงเผลอไปเหยียบเข้า ให้ตายเหอะ ทำไม มีแต่เรื่องที่ชวนให้หงุดหงิด


 “มึงทำแจกันแตกหรอ”


“เราขอโทษ เราขอโทษ เราผิดไปแล้ว” ทั้งๆที่จองกุกคิดว่าเขาถามดีๆ แต่คู่สนทนากลับสั่นเป็นลูกนก ทั้งยังร้องไห้สะอึกสะอื้น สิ่งเหล่านี้ทำให้เขานึกรำคาญ จนอยากเอาคนๆนี้ไปทิ้งเพื่อตัดรำคาญ


“เออ มึงผิด ! หุบปากไป กูรำคาญ”











“จองกุกจะพาเราไปไหน” ร่างบางถามเสียงเบาราวกับกระซิบ เมื่อจองกุกลากเขาให้ออกมาจากห้อง แล้วลงมายังรถที่จอดอยู่ เขาจับร่างบางยัดเข้าประตู ก่อนจะอ้อมมาแล้วนั่งประจำที่คนขับ


“เห็นมึงร้องไห้ คงไม่อยากอยู่กับกู เดี๋ยวกูพามึงกลับไป ที่ๆมึงเคยอยู่ละกัน”




ตลอดการขับรถ มีแต่เสียงขอร้องอ้อนวอนของร่างบาง จองกุกได้แต่นั่งนิ่งแล้วขับรถไปตามทาง ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว เขาสามารถขับรถเร็วได้เพราะถนนโล่ง พอยิ่งขับเร็วร่างบางก็ยิ่งร้องไห้เสียงดัง . . .สนุก สนุกที่ได้แกล้ง ตามจริงเขาก็ไม่ได้จะทำอย่างที่พูดหรอก ที่ๆแทฮยองจากมามันเป็นที่ๆใครก็จินตนาการไม่ออก ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมแทฮยองถึงเลือกมาอยู่กับเขา ถึงจะต้องมีเซ็กส์หรือถูกทรมานยังไง ถ้าถูกทำโดยคนๆเดียว มันก็คงจะดีกว่าถูกทำโดยคนหลายคน .  . ที่ๆแทฮยองจากมามันเป็นแบบนั้น ต้องรับแขกไม่ซ้ำหน้า ต้องโดนคนที่นั่นแกล้งเพราะอิจฉา สภาพการเป็นอยู่ก็ห่วยแตกสิ้นดี



“จองกุก ฮือ เราไหว้เเล้ว เราขอโทษ เราไม่ได้ตั้งใจ” แทฮยองยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้นเมื่อจองกุกยังคงขับรถด้วยความเร็ว คนตัวเล็กไม่รู้หรอกว่าอีกฝ่ายขับไปไหน เพราะเขาไม่ได้ออกมาดูโลกนานแล้ว แต่คำพูดของจองกุกมันเย็นชาและน่ากลัว เหนือสิ่งอื่นใดเลยคือจองกุกก็ไม่เคยล้อเล่น เขากลัวจะถูกส่งกลับไปอยู่ที่นั่นอีก ที่ๆทำให้เขารู้สึกทรมาน มากกว่าการอยู่กับร่างสูงหลายล้านเท่า


“…” คนที่ขับรถอยู่ได้แต่นิ่งเงียบแล้วขับรถไปตามความมืด ทำท่าไม่สนใจคำอ้อนวอนของอีกฝ่ายแต่อย่างใด ตามจริงเขาก็นึกสงสารร่างบางอยู่ ร้องไห้เหมือนกำลังจะตายแหนะ คงไม่อยากกลับไปจริงๆแหะ


“อย่าทำแบบนี้เลยนะ อย่าทำแบบนี้”


“แล้วมึงจะเอายังไง” จองกุกหยุดรถพร้อมหันมาถาม


“ฮือ ร-เราไม่รู้ แต่อย่าพาเราไปที่นั่นได้มั้ย”


“. .” อยู่ๆร่างบางสวมกอดเขา แล้วก็ร้องไห้หนักกว่าเดิม จองกุกตกใจไม่น้อยกับการกระทำของแทฮยอง ประสาทกลับจนไม่กลัวเขาจะโกรธแล้วหรอ ถึงกล้ามากอดกัน
แปลก แปลกดี . .


“กลับห้องกันเถอะนะ จองกุก”





เมื่อกลับมาถึงห้อง จองกุกก็ช้อนตัวร่างบางขึ้นเมื่อเห็นท่าว่าคนตัวเล็กคงไม่สามารถเดินต่อเองได้ เท้านั่นเต็มไปด้วยแผลใหม่ที่เกิดวันนี้และแผลเก่าก็ยังไม่เคยได้รับการรักษา


“จองกุก ทำอะไร” แทฮยองถาม กลัวว่าจะถูกทำอะไรเหมือนที่โดนทำทุกวันแต่ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดีเพราะไม่มีแรงขัดขืน


“ทำให้มึงมีชีวิตยาวขึ้นไง เดี๋ยวชิงตายก่อน กูจะหมดสนุกเอา” เขาตอบพลางมองรอยช้ำปรากฎอยู่ทั่วทั้งร่างกายบอบบาง รอยที่ได้จากร่างสูงในทุกค่ำคืนมันปรากฎเด่นชัดขึ้นเมื่อถอดเสื้อออก ทั้งช่วงบนกับช่วงล่างมันไม่ต่างกันสักนิด เรียกได้ว่าทั้งตัวมีแต่แผลมีแต่รอย



 “ทำแผลหรอ”



“เออ อย่าโง่ กูจะปล้ำมึงมั้ง” ร่างบางถูกวางลงบนเตียงนุ่ม ก่อนที่ร่างสูงจะจัดการนำอุปกรณ์ปฐมพยาบาลมาวางไว้แล้วหยิบมันออกมาเพื่อรักษาแผลของคนบนเตียง


“. .ขอบคุณนะ”


“อยู่นิ่งๆด้วย กูมือหนัก”





เมื่อตื่นเช้ามาก็เห็นเจ้าของห้องนั่งอยู่บนโต๊ะอาหารพลางอ่านหนังสือพิมพ์ ร่างบางเหลือบมองนาฬิกาก็พบว่าตอนนี้สิบโมงกว่าแล้ว ปกติเวลานี้จองกุกต้องออกไปเรียน เมื่อคืนร่างสูงอุตส่าห์ทำแผลให้ อีกทั้งยังไม่ต้องทำเรื่องอย่างว่าอีก ถ้ารู้ว่าจองกุกไม่มีเรียนเขาจะตื่นมาเร็วๆแล้วมาทำอาหาร


“ไม่ไปเรียนหรอจองกุก” เขาถามอย่างกล้าๆกลัวๆ ไม่รู้ว่าควรจะถามมั้ย กลัวถามแล้วโดนดุกลับมาเหมือนทุกครั้ง


“เออ ไม่ไป” ร่างสูงตอบห้วนๆก่อนจะกลับไปอ่านหนังสือพิมพ์แบบเดิม ปกติเวลาตื่นมาจองกุกก็ไม่อยู่ห้องแล้ว การตื่นมาเจอหน้ากันก็รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก


 “. .โอเค”


“มานั่งกินข้าวด้วยกันดิ”
แทฮยองตกใจไม่น้อยกับประโยคที่เขาไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะเป็นคนพูดออกมา จองกุกชวนเราไปนั่งกินข้าวด้วย .. ปกติเขาต้องกินข้าวที่พื้น เวลาที่จองกุกไม่อยู่ เขาก็ยังต้องกินที่พื้น เพราะกลัว เขากลัวทำให้จองกุกไม่พอใจ เขารู้ว่าร่างสูงต้องการระบายอารมณ์กับเขา ในหลายๆครั้งที่เขาต้องกินข้าวเหมือยนสุนัขและถูกล่ามโซ่ไม่ให้ไปไหน ถูกบังคับให้มีเซ็กส์ ถูกบังคับให้ช่วยตัวเอง แต่เขาก็ต้องยอม เขายอมเพราะเขาไม่มีที่จะไป กลัวคนอื่นที่ไม่ใช่จองกุกทำร้าย ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงทนไม่ได้จริงๆ


“มึงอยากเรียนหนังสือมั้ย” ท่ามกลางบรรยากาศที่แสนอึดอัด อยู่ๆ จองกุกก็เริ่มบทสนทนาสุดแปลกที่แทฮยองก็แปลกใจที่เขาถามเรื่องนี้กับตัวเอง


“เรียน ? แบบที่จองกุกเรียนอ่ะหรอ” ร่างบางถามเสียงแผ่ว ถ้าได้ไปเรียนมันก็คงดี จะได้มีเพื่อนแบบที่จองกุกมีด้วย เขาอยากถามอะไรหลายๆอย่างแต่ก็กลัวอีกฝ่ายจะรำคาญเลยพูดไปแค่นั้น


“. . เออ ก็เรียนแบบที่คนทั่วไปเรียน”


“เราอยากเรียนนะ” แทฮยองตอบอย่างจิงจัง หลังจากนั้นจองกุกก็วางหนังสือพิมพ์พร้อมหันมามองหน้าเขา สีหน้าของร่างสูงนั้นยากจะอธิบาย เขาไม่รู้เลยว่าคนๆนี้คิดอะไร เหมือนจะยิ้ม เหมือนจะขำ เหมือนจะโกรธ เหมือนจะโมโห . . เขาไม่รู้จริงๆ


“หึ มึงรู้มั้ยว่ามึงต้องเสียเงินเพื่อที่จะเรียน มึงมีเงินหรอ”


“เราขอโทษ” ตอนนี้เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจองกุกจะถามเขาให้ดีใจเล่นทำไม ในเมื่อสุดท้าย . . มันก็ต้องจบแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถ้าจะเป็นแบบนี้ . . ถ้าจะทำให้เขารู้สึกแย่แบบนี้ ทำไมต้องเริ่มต้นด้วยอะไรๆที่เหมือนจะดีด้วย


“โลกนี้ทุกอย่างต้องใช้เงิน ถ้ามึงไม่มีเงินมึงก็หมดสิทธิ์ในโลกใบนี้ จำไว้”



To be continue