FIC101 [DONGHO x KWANLIN] : Cold-heart Prince EP 3

COLD - HEART PRINCE

DONGHO x KWANLIN

by @foreversweet007

EP3 
"OUR PAST"



อดีต

หลังจากการพบกันที่ไม่ค่อยจะดีนักระหว่างทายาทตระกูลมหาเศรษฐีอย่าง คังคอร์ป" กับ เด็กที่เติบโตมาในสลัม  

"คัง ดงโฮ" ได้รับการป้องกันอันตรายที่หนาแน่นขึ้น บรรดาบอดี้การ์ดต่างพากันมายืนเฝ้าหน้าคฤหาสน์

   

ทุกวันผ่านไปด้วยความเบื่อหน่ายสำหรับเขา เขาไม่ได้ออกไปไหนมาสักพักแล้วตั้งแต่เกิดเหตุการณ์ลอบยิงที่ไม่คาดฝันขึ้น  

ในความคิดของเขาตอนนี้มีเพียงอยากคุยกับใครสักคน แล้วคนที่เขานึกออกตอนนี้ก็มีเพียงคนเดียว "ไล ควานลิน" เด็กหนุ่มที่ช่วยชีวิตเขาเอาไว้ ไม่รู้ทำไมแต่เขาอยากเจอกับเด็กคนนั้นอีกสักครั้ง  

เขาสั่งให้คนไปตามสืบเรื่องเกี่ยวกับประวัติของเด็กคนนี้ ทำให้เขาได้รู้ภูมิหลังชีวิตที่ต่างกับเขาราวฟ้ากับเหว แน่นอนว่าทุกชีวิตนั้นย่อมเกิดมาแตกต่างกัน กฎของการได้อย่างเสียอย่างมันใช้ได้กับชีวิตคนส่วนใหญ่ แต่สำหรับชีวิตควานลิน ดูเหมือนจะมีแต่เสียกับเสีย  

เขาใช้ชีวิตอยูู่กับ ยายเพราะพ่อแม่ที่แยกทางกันได้ทิ้งเขาไว้เพียงลำพัง เขาใช้ชีวิตอยู่ในสลัมมาตั้งแต่เกิด ทั้งยังต้องทำงานพิเศษเพื่อหาเงินเรียนหนังสือ แต่จากที่ได้คุยกันในวันนั้น วันที่เขาได้รับการช่วยเหลือ เขารู้เลยว่าควานลินเติบโตมาอย่างดี ไม่มีพฤติกรรมก้าวร้าวเหมือนเด็กส่วนใหญ่ที่มีชีวิตคล้ายๆกับเขา ความรู้สึกที่เขามีต่อควานลินนั้นมันเหมือนกับได้เพื่อนที่เขาอยู่ด้วยแล้ว สบายใจ รอยยิ้มที่จริงใจขอควานลินนั้นเป็นเหมือนสิ่งที่เขาไม่เคยได้สัมผัส  

ไม่รู้ว่าตอนนี้คนที่เขากำลังคิดถึงอยู่จะเป็นยังไงบ้าง แต่ที่แน่ๆเขาทนนั่งอยู่เฉยๆไม่ได้อีกแล้ว  

อยากคุย อยากเห็นหน้า อยากเจอ  

"คุณดงโฮจะออกไปไหนครับ" เหล่าบอดี้การ์ดต่างพากันว่างมาขวางประตูทางออกทันทีเมื่อเห็นว่านายน้อยของพวกเขากำลังจะเดินออกจากบ้าน 

"ไปข้างนอก" เขาตอบปัดๆ ก่อนที่จะเดินฝ่าเหล่าผู้พิทักษ์ไป แต่มันก็ดูเหมือนจะไม่เป็นผลเมื่อบอดี้การ์ดทุกคนพร้อมใจกันยืนปิดประตูทางออก  

"ไม่ได้นะครับ ข้างนอกมันอันตรายมาก"  

"งัั้นก็สั่งให้คนติดตามไป พวกนายมีเยอะกันอยู่แล้วนี่" เขาเอ่ย 

"ถ้ามัวแต่อยู่ในนี้ ฉันคงเฉาตายพอดี"  

เมื่อเหล่าคนใช้เห็นสีหน้าอันเศร้าหมองปนเบื่อหน่ายของผู้เป็นเจ้านายก็ต้องยอมใจอ่อนพาออกไปข้างนอกตามที่ดงโฮต้องการ  

รถถูกขับไปยังเส้นทางที่เขาบอก เหล่าคนใช้และบอดี้การ์ดต่างสงสัย ว่าทำไมถึงออกมานอกเมืองแบบนี้ แถมยังเป็นที่ๆเคยถูกมือปืนลอบยิง ถึงแม้คนพวกนั้นจะถูกเก็บไปแล้วก็ตาม แต่ก็ประมาทเรื่องความปลอดภัยของทายาทคนสำคัญไปไม่ได้  

รถขับมาจนถึงย่านสลัมที่ควานลินอาศับอยู่ ดงโฮไม่รอช้ารีบเดินตรงไปยังบ้านที่เขาเคยใช้เป็นที่หลบภัยชั่วคราวโดยมี บอดี้การ์ดนับสิบติดตามไปด้วย 

"น-นาย คนนั้น นายดงโฮ"  คนตัวเล็กที่นั่งอยู่หน้าบ้านต้องตกใจทันทีที่เห็นคนที่เคยลอบเข้ามาในบ้านตัวเอง ทั้งยังมีคนติดตามมาด้วย  

เขาเป็นใครกันแน่ 

"หวัดดี" ดงโฮทักทาย 

"แล้วคนพวกนี้เป็นใคร" ควานลินถาม สายตาของคนตัวเล็กนั้นเบิกกว้างราวกับไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนในชีวิต  

"อย่าไปสนใจเลย ฉันอุตส่าห์มาหานายนะ" เขาตอบ  

 "นั่นรถของนายหรอ" คนตัวเล็กเอ่ยถามอย่างสนใจในรถยุโรปคันหรูสี่คนที่จอดอยู่หน้าบ้าน 

"จะบ้าหรอ ของเจ้านายพ่อ" เขาพูดโกหกออกไปเพราะไม่อยากให้คนตัวเล็กมองเขาแปลกไป เขาอยากเป็นคนธรรมดาที่รู้จักกับคนธรรมดาแล้วก็มีความสุขด้วยกัน แค่นั้นเอง 

"อ๊า อย่างนี้นี่เอง"  

"อยากนั่งรถเล่นมั้ย"  

"เราจะไปไหนกันหรอ" ร่างบางเอ่ยถามอย่างสงสัยเมื่อรถเคลื่อนตัวมุ่งตรงไปยังในเมือง ควานลินมองผ่านหน้าต่างด้วยสายตาที่ตกตะลึงในโลกที่เขาไม่เคยเห็น ดงโฮที่จ้องมองเขามาตลอดนั้นได้แต่คิดว่า ทำไมคนๆนี้ถึงได้น่าปกป้องถึงขนาดนี้ มันช่วยไม่ได้เลยที่จะเอ็นดูเด็กน่ารักอย่างควานลิน  

"ตื่นเต้นหรอ" ดงโฮถาม  

"อื้ม นึกว่าฝันไป ได้นั่งรถดีๆแบบนี้ ได้ออกมาดูโลก" ควานลินพูดอย่างดีใจพลางหัวเราะคิกคักกับตัวเอง 

"นี่คือคังนัมหรอเนี่ย" คนตัวเล็กไม่ละสายตาไปจากทัศนียภาพนอกหน้าต่างเลยแม้แต่วินาทีเดียว   

"สวยมั้ย" เขาถาม  

"สวย มาก มีห้างเต็มไปหมด มีคนใส่เสื้อสวยเต็มไปหมดเลย" เมื่อควานลินพูดจบ ดงโฮก็ได้คิดว่าเสื้อผ้าที่ควานลินใส่นั้นมันไม่ได้ดูดีเหมือนที่คนในเมือง ใส่ รองเท้าก็ขาดจนไม่สมควรจะใช้งานออีกต่อไป ความคิดที่จะพาควานลินไปเปลี่ยนทั้งเสื้อผ้าและทรงผมนั้นมีเต็มหัวดงโฮ  

ขนาดไม่ได้ทำอะไรยังน่ารักขนาดนี้ ถ้าพาไปเปลี่ยนลุค ดูแลอีกสักหน่อย คงจะต้องน่ารักมากแน่ๆ  

"อยากไปเดินสำรวจมั้ย"  

เมื่อเข้ามาในห้างสรรพสินค้าควานลินก็ได้แต่มองไปรอบๆอย่างประหลาดใจในความหรูหรา และทันสมัยของสถานที่แห่งนี้ ดงโฮสังเกตุได้ถึงสายตาที่มองเหยียดมายังคนตัวเล็กซึ่งนั่นทำให้เขารู้สึก แย่ คงจะเห็นว่าเสื้อผ้าที่ควานลินใส่มันเป็นของเก่าราคาถูกกันสินะ  

"สวย จัง" อยู่ๆร่างบางก็เอ่ยขึ้นมาลอยๆ ดงโฮจึงมองไปยังสิ่งที่ควานลินกำลังให้ความสนใจอยู่ มันเป็นเสื้อกันหนาวที่ตั้งโชว์อยู่นอกร้านค้า ดูเหมือนว่าควานลินจะชอบมันมากๆถึงไม่ละสายตาออกจากเสื้อตัวนี้เลย  

"อยากได้หรอ" เขาถาม  

"ป-เปล่า แค่คิดว่ามันสวยดี" ร่างบางพูดเสร็จก็ทำท่าจะเดินออกจากบริเวณหน้าร้านแต่ก็ถูกดงโฮก็พูดดักไว้ก่อน  

"เข้าไปในร้านกัน"  

เมื่อ เข้ามาในร้านดงโฮสั่งให้พนักงานพาควานลินไปลองเสื้อผ้า เสื้อนับสิบถูกยกเข้าไปในห้องลองเสื้อผ้า พนักงานต่างพากันชมว่าไม่ว่าจะชุดไหนคนตัวเล็กใส่แล้วก็ดูดีไปหมด ซึ่งดงโฮก็คิดแบบนั้นเช่นกัน  

"เอาชุดพวกนี้ทั้งหมดเลยครับ" 

เมื่อจ่ายตังเสร็จเรียบร้อย พวกเราก็พากันเดินออกมาจากร้าน ควานลินดูเกร็งทำตัวไม่ถูกเมื่อเสื้อพวกนั้นดงโฮซื้อให้เขาจริงๆ   

"อ่ะ ของนาย" ดงโฮยื่นถุงแบรนด์เสื้อผ้าหรูให้ควานลินทันทีหลังออกจากร้าน  

"ห๊ะ" ควานลินร้องอย่างตกใจ  

"ฉันให้" เขาเอ่ย  

"ไม่ต้องหรอก ฉันรับไว้ไม่ได้ มันแพงไป ฉันไม่เหมาะกับของแบบนี้" เขาตอบปฏิเสธพลางยิ้มแหยๆ  

"ทำไมจะไม่เหมาะ นายน่ารักจะตายไป"  

 

"คุณดงโฮครับ เด็กคนนั้นเป็นใคร" เมื่อกลับมาถึงคฤหาสน์เหล่าบรรดาคนรับใช้ก็พากันเข้ามาถามผู้ที่เป็นเจ้านายทันที 

"เขาช่วยชีวิตฉันไว้" เขาตอบสั้นๆ 

"แต่ว่าคุณหนูก็ไม่ควรจะไปยุ่งกับเขานะครับ เพื่อความปลอดภัยของตัวเขาด้วย" หัวหน้าการ์ดเอ่ย 

"ฉันอยากมีความสุขบ้าง ฉันมีความสุขไม่ได้เลยหรอ" ดง โฮพูดพร้อมเสมองไปทางเหล่าบอดี้การ์ด สายตาอันเศร้าหมองของนายน้อยนั้นทำให้บรรดาบริวารพากันใจอ่อน เพราะเหตุนี้เองดงโฮถึงสามารถไปหาควานลินได้บ่อยๆ แต่แน่นอนว่าก็ต้องอยู่ในความดูแลของผู้คุ้มกัน 

วันหนึ่งเมื่อดงโฮไปหาคนตัวเล็กที่บ้าน สิ่งที่เขาเจอคือคนตัวเล็กไม่ยอมพูดกับเขาแม้แต่คำเดียว เขาพยายามถามจนในที่สุดอีกฝ่ายก็ยอมพูด  

"นายโกหก" ร่างบางเอ่ยอย่างน้อยใจ 

"โกหกอะไรครับ" เขาถาม 

"จริงๆนายเป็นคนรวยนี่ นั่นไม่ใช่รถเจ้านายของพ่อนาย ฉันรู้นะ บ้านฉันก็มีอินเตอร์เน็ตนะ นายเป็นทายาทตระกูลคังคอร์ปไม่ใช่รึไง"  ร่างเล็กพูดเสียงแข็งใส่เขา  

เฮ้อ เรื่องแค่นี้เองหรอ ก็รู้อยู่หรอกว่าสักวันต้องรู้   

"แล้วยังไง" เขาถาม  

"ฉันกับนายรู้จักกันได้หรอ นายไม่รังเกียจหรอ "  

"น่ารักแบบนี้ ใครจะรังเกียจกัน หืม" ดงโฮตอบ พลางถือวิสาสะมองใบหน้าสวยอย่างไม่วางตาจนอีกฝ่ายต้องเบือนหน้าหนีด้วยความเขินอาย  

"เออ แล้วต่อไปนี้เรียกพี่ดงโฮนะ ไม่ใช่นาย เด็กดีต้องพูดเพราะๆ"  

วันหนึ่งเมื่อดงโฮมาหาควานลินก็พบกับควานลินที่กำลังเดินกลับมาจากโรงเรียน ร่างเล็กยิ้มทักทายเขา ก่อนจะรีบเดินเข้าบ้าน ดงโฮสังเกตุพฤติกรรมแปลกๆของควานลินแล้วก็พบสาเหตุที่วันนี้ร่างเล็กมีท่าทีแปลกไป  

ร่างบางเปลี่ยนจากชุดนักเรียนเป็นเสื้อเเขนยาวที่ปกปิดร่างกายมิดชิด แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ดงโฮมองไม่เห็นรอยช้ำจำนวนมากที่อยู่ตามร่างกายของอีก ฝ่าย  

ดงโฮถือวิสาสะถกเสื้อของควานลินขึ้น สิ่งที่เขาเห็นแทบจะทำให้เขาเป็นบ้า ร่องรอยการถูกทุบตีปรากฎอยู่ทั่วทั้งร่าง ร่างบางร้องท้วงขึ้นมาเมื่อดงโฮพยายามจะถกเสื้อขึ้นไปอีก  

"ควานลิน นี่รอยอะไร" ดงโฮถามอย่างหัวเสีย 

"ควานลินหกล้ม" ร่างเล็กตอบก่อนจะใช้มือดึงเสื้อลงมาปิดแผลเหล่านั้นไว้มืดชิด  

"อย่า มาโกหก แผลหกล้มมันไม่ใช่แบบนี้ ใครเป็นคนทำ" เขากดเสียงต่ำเพื่อเค้นเอาคำตอบจากร่างบางที่ไม่ยอมพูดความจริง ดูจากแผลก็รู้ได้เลยว่าถูกรุมทำร้าย  

"มันนิดเดียวเอง"  

"นี่หรอนิดเดียว ใครเป็นคนทำ พูด! . .  บอกให้พูดไง !!" เขาตะคอกใส่ร่างบางจนอีกฝ่ายสะดุ้งด้วยความกลัว 

"ที่พี่ถูกยิง ผมยังไม่เห็นจะถามว่าใครยิง" ควานลินย้อนถามเขาบ้าง แน่นอนว่ามันคือจุดเริ่มต้นของการเป็นเด็กดื้อเงียบ และ ดงโฮคงไม่ปล่อยให้เป็นแบบนั้น  

"ไล ควานลิน อย่ามาย้อนพี่นะ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง  

"ตอบพี่มา" 

"ก็ได้. .  รุ่นพี่ที่ โรงเรียนทำ" ร่างบางตอบเสียงเบาหวิวพลางก้มหน้าไม่ยอมมองมาที่เขาเลยแม้แต่น้อย ยิ่งร่างบางเป็นแบบนี้ยิ่งทำให้ดงโฮยิ่งหงุดหงิดจนแทบจะอยากไปเอาคืนคนพวก นั้น  

พวกมันทำแบบนี้ได้ยังไง กล้าทำกับคนของเขาได้ยังไง  

"มันเป็นใคร !"  

TBC  

อ่านแล้วเมนชั่นด้วยน้า ไม่ก็ทวีตในแท็ก #โฮลินCHPRINCE