minhyun part
"มินฮยอน กินนี่ดิ"
"มินฮยอน ชอบอันนี้มั้ย"
"มินฮยอน ดูตุ๊กตาตัวนี้ดิ ฮ่าๆ น่ารักเนอะ"
ตลอดทางเดินกลับบ้าน ฮยอนบินตามเดินประกบผมอยู่ไม่ห่างเลยแม้แต่ก้าวเดียว จะบอกว่ารู้สึกอึดอัดก็พูดไม่ได้เต็มปาก เพราะอีกใจมันก็รู้สึกดีที่มีคนอยู่ข้างๆ แถมยังชวนผมดูของที่ขายตามข้างทาง
ทั้งๆที่เพิ่งรู้จักกันแท้ๆ ทำไมเขาถึงต้องมาทำดีแบบนี้กับผมนะ
"แวะทานขนมที่คาเฟ่นี้กันเหอะ" ฮยอนบินเอ่ยพลางใช้มือหนาคว้าแขนผมเอาไว้
"ฉันต้องรีบกลับบ้าน-"
"แปปเดียวเอง น้า น้า น้า"
ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรต่อ เขาก็ลากผมให้เข้าไปบริเวณหน้าร้าน พลางเปิดดูเมนูที่ถูกตั้งไว้ ผมทำหน้าดุใส่เขาเมื่อเห็นเขายังทำตัวเอาแต่ใจ แต่ดูเหมือนคนๆนี้จะร้ายกว่าที่ผมคิด ฮยอนบินเบะปากทำท่าเหมือนเด็กเล็กที่ไม่ได้ของเล่นจนผมต้องใจอ่อน
"โอเค ก็ได้"
เมื่อเข้ามานั่งในร้าน ร่างสูงก็สั่งเมนูของหวานที่อยู่บนเมนูมาทันที ผมก็ได้แต่ผยักหน้าเวลาที่เขาถามว่า "อันนี้ดีมั้ย อยากกินอันนี้มั้ย" เมื่อสั่งเสร็จเจ้าเด็กเอาแต่ใจก็ยิ้มกว้างใส่ผมจนหน้าหมันไส้ ไม่รู้ว่าจะยิ้มอะไรกันนักกันหนา
"สั่งมาทำไมตั้งเยอะแยะ กินไม่หมดหรอก" ผมเอ่ย
"ก็อยากให้มินฮยอนได้กินหลายๆอย่างนี่นา" เขาตอบอย่างร่าเริงพลางชี้นู่นชี้นั่นในร้านราวกับเพิ่งเคยมาครั้งแรก
"มินฮยอน กินอันนี้"
เมื่อของหวานมาเสิร์ฟฮยอนบินก็รีบตักของตรงหน้าแล้วยื่นมาให้ผมทาน ตอนแรกก็อยากปฏิเสธเพราะจริงๆก็ไม่ได้สนิทอะไรขนาดนั้น แถมผมเป็นผู้ชายแท้ๆ ทำไมต้องให้ผู้ชายด้วยกันเองมาป้อนไอศครีมใส่ปากด้วย . . .
แต่เมื่อมองหน้าอีกฝ่ายแล้วก็ต้องจำใจกิน เพราะถ้าปฏิเสธมันก็จะเป็นการไม่รักษาน้ำใจมากเกินไป
เขาอุตส่าห์ทำดีกับเรามากแท้ๆ
"ขอบใจ"
ผมทำได้แค่ขอบคุณในสิ่งที่เขาทำ พลางมองร่างสูงที่แทบจะไม่ได้กินของที่สั่งมาเลยด้วยซ้ำ
19.50 น.
กว่าจะกินเสร็จเวลาก็ล่วงเลยมาจนท้องฟ้าเป็นสีดำ ผมมองหน้าจอโทรศัพท์เพื่อดูเวลาก็พบว่าตอนนี้เกือบจะสองทุ่มแล้ว
"วันนี้ขอบใจนายมากนะ แต่มันดึกแล้ว ไม่ต้องเดินไปส่งหรอก"
ผมเอ่ยพร้อมหมุนตัวกลับหลังหันเพื่อเดินไปอีกทาง
"แต่ดึกแล้วมันยิ่งอันตรายนี่" แรงจับที่แขนนั้นทำให้ผมก้าวไปไหนไม่ได้ จึงต้องหันมาเผชิญหน้ากับคนขี้ตื๊อคนเดิมอีกครั้ง
"ฉันกลับเองได้" ผมพูดอย่างใจเย็นพลางพยายามแกะมือของร่างสูงออก แต่จู่ๆ เรี่ยวแรงที่มีก็ค่อยๆหายไปอย่างประหลาด ภาพเบื้องหน้าของผมค่อยๆมัวขึ้นเรื่อยๆ สติที่ผมมีนั้นก็ค่อยๆจางหายไป
ก่อนที่สติจะหลุดลอย . . สิ่งสุดท้ายที่ผมได้ยินก็คือ
"กลับเองไม่ได้หรอกนะ"
.
.
.
.
.
.
"อ อืม"
สิ่งแรกที่ผมที่รู้สึกคือสัมผัสที่อ่อนนุ่มใต้ร่างกาย ซึ่งสิ่งนั้นก็คงจะเป็นเตียง ซึ่งแน่นอนว่ามันไม่ใช่เตียงในห้องนอนของผมอย่างแน่นอน
ผมค่อยๆ ปรือตาขึ้นพลางพยุงตัวเองให้ลุกออกจากเตียงขนาดคิงไซส์
ที่นี่ไม่ใช่บ้านของผม . . .
ทุกอย่างรอบตัวของผมนั้นถึงแม้จะมืดแต่ก็ดูออกว่ามันเป็นเพนเฮ้าส์ขนาดใหญ่ที่ถูกตกแต่งอย่างหรูหรา
"ที่นี่ที่ไหน"
ผมลุกขึ้นจากเตียงแล้วรีบเดินไปตามแสงที่ลอดเข้ามาทางประตู แต่ก็ต้องหยุดเดินทันที เนื่องจากได้ยินเสียงโลหะบางอย่างถูกลากไปกับพื้นในทุกก้าวที่ผมเดิน
"โซ่?"
ผลัก !
"ตื่นแล้วหรอ มินฮยอน" ร่างสูงที่ปรากฎตัวต่อหน้าผมทำให้ความทรงจำของผมเริ่มกลับมา เมื่อพอประติดประต่อเรื่องราวได้ ก็ทำให้รู้ว่า . . .ในของหวานที่ฮยอนบินให้ผมกินนั้น มันคงจะใส่อะไรลงไปเพื่อให้ผมหมดสติ
ว่าแต่. . .
เขาทำแบบนี้ไปทำไมกัน
"ฮยอนบิน" ร่างสูงเดินไปกดสวิซท์ไฟ ก่อนที่จะค่อยๆตรงมายังผม แสงสว่างทำใหัตอนนี้ผมเห็นทุกอย่างชัดเจน
"ฮยอนบิน" ร่างสูงเดินไปกดสวิซท์ไฟ ก่อนที่จะค่อยๆตรงมายังผม แสงสว่างทำใหัตอนนี้ผมเห็นทุกอย่างชัดเจน
ที่ข้อเท้าของผมมีโซ่มัดไว้อยู่จริงๆ . .
"หิวข้าวรึยังครับ" ฮยอนบินเดินตรงมาพร้อมกับถุงของอะไรบางอย่าง
"คงจะหิวมากเลยสินะ"
เขาเดินเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ จนผมเห็นสิ่งที่อยู่ในมือของเขาชัดเจน
. . .อาหารแมว
เขาเทอาหารแมวลงไปในชามอาหารที่วางอยู่บนพื้น ก่อนที่จะมองมาทางผมด้วยสีหน้าที่ผมเองก็อธิบายไม่ได้ว่าตอนนี้เขากำลังมองผมด้วยอาราณ์แบบไหน
"ไม่หิวหรอ" เขาพูดนิ่งๆ
"ฮยอนบิน นายคิดจะทำอะไร" ผมเอ่ยอย่างหัวเสีย
ตึก ตึก ตึก
"จะทำอะไร" ผมค่อยๆก้าวถอยห่างจากร่างสูงที่กำลังเดินมาหาผมเรื่อยๆ เขาทำให้ผมกลัว ตอนนี้เขาเหมือนพวกฆาตรกรโรคจิตในหนังสยองขวัญไม่มีผิด
"นายเป็นบ้าอะไร !! ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย " ร่างสูงเข้าประชิดตัวผมก่อนที่เขาจะเอื้อมแขนทั้งสองข้างมาหลังท้ายทอย
ตอนแรกผมคิดว่าเขาจะใช้อะไรบางอย่างรัดคอผม . .
แต่เปล่า . . .
มันคือปลอกคอ . . .
"เหมาะกับนายดีนะ"
TBC
#มฮบMeowxx
อุ้วๆๆๆ เอาแล้วๆ ชอบเรื่องนี้นะคะ รออ่านตอนต่อไปอยู่น้า
ตอบลบมาต่อหน่อยได้มั้ยคะแงงงง
ตอบลบงื้อ ฮยอนบิน ถึงมินฮยอนจะชื่อเหมือนแมวหนู แต่เค้าไม่ใช่แมวที่หนูเคยเลี้ยงนะ // ไรท์ๆ มาต่อให้โหน่ยยย
ตอบลบอู้วๆๆ น้องบินไม่อ่อนโยนเลยรู้กก
ตอบลบ