พี่อยากจะแว๊น
______________________
DONGHO x KWANLIN
@Foreversweet007
กรุงเทพมหานคร 3:00 AM
ท่าอากาศยานสุวรรณภูมิ
"ไล ควานลิน" หนุ่มหล่อพ่อรวย ที่ต้องถูกให้ย้ายมาอยู่ประเทศโลกที่สาม อย่างประเทศไทย แน่นอนว่าเขาไม่พอใจสักนิดที่จะต้องมาอยู่ที่นี่ เพราะเขาชอบการใช้ชีวิตหรูหราที่ประเทศอังกฤษเสียมากกว่า
ถ้าจะให้ย้ายก็ควรย้ายไปอยู่ประเทศโลกที่หนึ่งมั้ยพ่อ
เมื่อ เดินออกจากสนามบิน เขาก็ต้องสบถกับตัวเอง "ทำไมอากาศมันร้อนอย่างนี้วะเนี่ย" นี่ขนาดเป็นเวลาตีสามยังร้อนได้ขนาดนี้ ไม่อยากจะคิดว่าตอนเที่ยงวันมันจะร้อนขนาดไหน
คุณ ชายที่ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายมาตลอดทั้งชีวิตต้องมารอต่อคิวเรียกแท็กซี่เอง เมื่อได้แท็กซี่แล้ว เขาก็บอกสถานที่ปลายทางให้คนขับแท็กซี่ทันที แต่เมื่อขึ้นไปบนรถกลับไม่มีมิเตอร์
"พี่ครับ ไม่มีมิเตอร์หรอครับ" ผมถามอย่างสุภาพ
"ปกติผมคิดราคาเหมาครับพันบาท" เขาตอบ
"เห้ยพี่ ที่อยู่ผมมันไม่ไกลขนาดนั้นมั้ง" ผมเริ่มขึ้นเสียงเมื่อเห็นว่าราคาไม่เป็นธรรม
"ทำไม หรืออยากมีปัญหา" เขาพูดเสียงน่ากลัวก่อนจะล็อคประตูทั้งหมดเอาไว้จนผมไม่สามารถจะขัดอะไรเขาได้ สุดท้ายก็ต้องยอมจ่ายพันนึง
แม่งเอ้ย มาวันแรกก็ซวยชิบหาย ประเทศอะไรวะเนี่ยรัฐบาลก็ทำอะไรกัรอยู่ฟระ
เมื่อ มาถึงที่อยู่ที่พ่อเขาเตรียมไว้ให้ ควานลินก็พอชื้นใจที่มันเป็นคอนโดคุณภาพดี แต่สิ่งที่ทำให้เซ็งก็คือวินมอเตอร์ไซต์ที่จอดเป็นขบวนอยู่ใกล้ๆทางเข้าคอน โด ทำไมเห็นแล้วมันทำให้ทั้งรำคาญทั้งประหลาดใจที่เห็นอะไรแบบนี้ในประเทศไทย ทำไมต้องรวมเป็นแก๊งแบบนี้ด้วย อย่างกับพวกมาเฟียคุมเมืองแหนะ
เมื่อเขาเข้าไปยังคอนโดก็เหลือบเห็นวินมอเตอร์ไซต์คนหนึ่งจอดรถไว้ตรงที่จอดคอนโดก่อนที่จะใช้คีย์การ์ดแตะเข้าไปยังคอนโดนี้
"เห้ย คอนโดบ้าไรเนี่ย คอนโดหรูไม่ใช่หรอ ทำไมมีวินมอเตอร์ไซต์เข้ามาอยู่" ผมพูดกับตัวเองอย่างไม่เข้าใจ คอนโดนี้ราคาขั้นต่ำอยู่ที่ประมาณสิบล้านเศษ ไม่อยากจะเชื่อว่าจะมีคนแบบนี้อาศัยอยู่
ไม่ รอช้า ควานลินรีบตามวินมอไซต์คนนั้นขึ้นลิฟท์พร้อมกับกดลิฟท์ชั้น 101 แต่น่าแปลกที่คนที่อยู่ในลิฟท์อีกคนไม่กดเบอร์ชั้น หรือว่าเขาลักลอบเข้ามาในคอนโดเพื่อปล้นชิงทรัพย์ อีกชั้นนี้มีแต่ห้องขนาดเพนเฮ้าส์หรูๆเท่านั้น ยิ่งเพิ่มความเป็นไปได้ว่าเขาจะเป็นคนที่ลักลอบเข้ามาในคอนโด
ไม่มีทางที่จะมีคนแบบเขาเข้ามาได้
"นี่ นายคิดจะทำอะไร" ผมวิ่งเข้าไปหาเขา แล้วถามอย่างหาเรื่อง
"ไรครับ" เขาหันมาแล้วตอบสั้นๆ
"มารับจ้างทำความสะอาดที่นี่รึไง"
"นี่คุณครับ ผมพักที่นี่"
"อย่ามาโกหก เห็นนะนายเป็นวินมอไซต์ไม่ใช่รึไง"
"วินมอไซต์เขามีบ้านอยู่ไม่ได้หรอครับ"
"หึ คอนโดหรูแบบนี้เนี่ยนะ อย่ามาตลก"
"จะพูดแค่นี้ใช่มั้ย งั้นผมขอตัวเข้าห้องนะครับ"
หน้า ตายียวนกวนประสาทของคนๆนั้นทำให้ ไล ควานลิน รู้สึกหงุดหงิดประสาทเสียเป็นอย่างมาก ไม่รู้เป็นเพราะอะไรแต่โคตรรู้สึกไม่ถูกชะตากับหมอนี่เลย ตลอดทั้งคืนผมคิดแต่เรื่องนี้จนจะกลายเป็นโรคประสาท ทำำไมต้องมาเจอคนแบบนี้ด้วยนะ นี่ ไล ควานลิน ลูกชายมหาเศรษฐีไต้หวันเชียวนะ ทำไมกล้าต่อปากต่อคำแบบนี้
เมื่อ ถึงตอนเช้า ควานลินก็รีบอาบน้ำแต่งตัวเพื่อที่จะออกไปดูงานที่บริษัทของพ่อเขา แต่เมื่อออกมาจากคอนโดเขาก็ต้องอึ้งเมื่อถนนนั้นเต็มไปด้วยรถที่ติดยาวจนไม่ รู้ว่าจะขับออกไปได้ยังไง ในขณะที่เขากำลังคิดหาทางที่จะไปบริษัทให้เร็วที่สุดนั้น เขาก็เหลือบไปเห็นกลุ่มวินมอเตอร์ไซต์ที่จอดเรียงรายอยู่หน้าคอนโด ตลอดชีวิตที่ผ่านมาแดเนียลไม่เคยได้นั่งมอเตอร์ไซต์เลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่วันนี้ก็คงต้องฝืนนั่งไปก่อนเพราะไม่อยากโดนพ่อที่แสนเข้มงวดตำหนิเรื่อง ไม่รักษาเวลา
ผมเดินเข้าไปหากลุ่ม วินมอเตอร์ไซต์อย่างงงๆ พวกเขาต่างมองมาที่ผมจนผมทำตัวไม่ถูก อีกอย่างผมไม่รู้ว่าต้องพูดอะไรเพราะผมไม่เคยนั่งวินมอเตอร์ไซต์
"ไปมั้ยครับน้อง" หนึ่งในวินมอเตอร์ไซต์ถาม
"ไป" ผมตอบห้วนๆ
"เห้ย ดงโฮ คันนึง" ทันใดนั้นก็มีมอเตอร์ไซต์คันนึงที่คุ้นตาขับมาจอดตรงหน้าผม พร้อมกับคนที่ทำให้ผมอารมณ์เสียเมื่อวาน ให้ตายเหอะ ทำไมต้องซวยแบบนี้ด้วย จะปฏิเสธก็คงดูแปลกๆ เดี๋ยวถูกมองว่าเรื่องมาก แล้วดักทำร้ายจะทำไง
นั่งๆไปก็ได้วะ
"ไอ้ บ้า นี่นายจะขับเร็วทำหอยอะไร" ผมตะโกนสู้เสียงการจราจรบนท้องถนน คนๆนี้ขับเร็วมากทั้งยังปาดไปปาดมา รู้อยู่ว่ารถมันติด แต่จำเป็นต้องขับกร๊าวใจขนาดนี้มั้ย
"ก็ดูนายรีบนี่" เขาตอบ
"นาย จะพาฉันไปตายใช่มั้ย ฉันจะฟ้องพ่อ บ้านฉันรวยนะ" ในใจตอนนี้ผมมีแต่ความกลัวว่าจะตาย ผมจับเบาะนั่งมอเตอร์ไซต์เอาไว้แน่นจนมือชื้นไปด้วยเหงื่อ
"กลัวหรอ" เขาถาม
"บ-บ้า หรอ ใครกลัวกัน" ตามจริงคือกลัวจนเยี่ยวจะราด แต่ก็ต้องคีพลุคลูกชายคนเดียวของประธานบริษัทXXเอาไว้ คนเฟอร์เฟ็คแบบผมต้องไม่มากลัวอะไรแบบนี้
"เห้ย นาย ขับช้าๆ ฉันไม่รีบ" ให้ตายเหอะตลอดระยะทางที่วิ่งมา เขาทั้งปาดรถคนอื่น แซงรถสิบล้อ จนขาผมเกือบจะเกี่ยวรถบรรทุกแล้ว
"ไม่ต้องกลัวหรอกครับ ผมรับประกันความปลอดภัย"
"ปลอดภัยบ้านนายดิ !!" ผมตะคอกใส่เขา
ให้ตายเหอะ ขับก็เร็ว พูดก็ยาก ได้ยินไม่ชัดอีก ต้องตะโกนแหกปากไปตลอดระยะทาง
"ถ้ากลัวก็กอดเอวดิ จะได้ไม่ตก" เขาพูด
"อี๋ ใครจะไปทำ" คำพูดที่ส่อถึงการดูถูกนั้นไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีหรอก แต่ใครมันจะไปกอดคนๆนี้เล่า ไม่ใช่ว่ามีแต่ผู้หญิงรึไงที่กอดได้ คนปกติเขากอดวินมอเตอร์ไซต์กันหรอ
"งั้นก็ตามใจ"
เหมือนเขาจะแกล้งผมโดยการเร่งความเร็วจนผมเกือบจะตก ในที่สุดผมก็ต้องฝืนใจทำสิ่งที่ผมไม่คิดว่าในชีวิตต้องมาทำอะไรแบบนี้
"กอดก็ได้วะ"
END
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น