OS : HOW ARE YOU ? [HOLIN / โฮลิน]

HOW ARE YOU ?

HOLIN

_______________________

one shot 

_______________________

"the sad moment when you see him and he acts like you don't ever exist"

                      

 11.30 PM 

"หนาวจัง"  ผมเอ่ยกับตัวเองเบาๆ พลางกระชับผ้าห่มผืนหนาแนบร่าง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความหนาวหรือความมืดที่ปกคลุมไปทั่วห้องนอนกันแน่ที่ทำให้ผมไม่สามารถข่มตานอน

มันน่าแปลก . . .ทั้งๆที่ปกติผมเป็นคนนอนหลับง่ายแท้ๆแต่วันนี้ไม่ว่าจะพยายามเท่าไหร่ก็ไม่สามารถพาตัวเองให้เข้าสู่ห้วงนิทราได้เลย

"ออกไปสูดอากาศสักหน่อยดีกว่า" 

.

.

.

ผมจัดการพาตัวเองออกมาจากอพาร์ตเม้นท์หรูที่อาศัยอยู่เพียงลำพังโดยไม่ลืมที่จะสวมเสื้อโค้ทตัวหนาออกมาด้วย ผมเหม่อมองไปยังรอบตัวที่ตอนนี้ไม่มีผู้คนเลยแม้แต่คนเดียวก่อนจะมาคิดกับตัวเองว่าควรที่จะออกไปเดินเล่นอยู่บริเวณไหนดี 

ผมเดินไปเรื่อยๆพลางสังเกตุทิวทัศน์รอบตัวที่ตอนนี้เริ่มเห็นผู้คนมากขึ้นแล้วแต่ก็ยังคงดูบางตาอยู่ดี . .. ก็แน่ล่ะดึกขนาดนี้ใครมันจะออกมาเดินเล่นกัน 

"น่าเบื่อจัง" ยิ่งเดินก็ยิ่งรู้สึกเบื่อ ไม่มีอะไรที่น่าสนใจเลยแม้แต่น้อย มีแต่ความมืดมิด ความหนาว และ ความรู้สึกเหงาเท่านั้นที่เริ่มก่อตัวขึ้นในจิตใจ แต่ผมก็ยังไม่อยากจะกลับห้องเพราะรู้ว่ากลับไปก็นอนไม่หลับอยู่ดี "เดินเล่นต่อไปเรื่อยๆแบบนี้บางทีอาจจะรู้สึกเหนื่อยจนง่วงก็ได้"

หลังจากเดินไปเกือบหนึ่งชั่วโมงผมก็รู้สึกได้ว่าลมหนาวมันทวีคูณความแรงมากยิ่งขึ้นจนน่ากลัว ผมจึงรีบหาร้านอาหารที่เปิด24ชั่วโมงแถวนั้นเพื่อที่จะเข้าไปหลบความหนาวของลม


ใช้เวลาไม่นานผมก็หาที่หลบภัยเจอ มันคือร้านฟาสฟู๊ดที่ปกติผมแทบไม่เข้าเลยในเวลากลางวัน แต่ในเมื่อตอนนี้ทางเลือกมันมีจำกัดผมก็คงต้องเข้าไปก่อน 

เมื่อเข้าไปในร้าน ผมก็มุ่งหน้าไปยังเค้าเตอร์สั่งอาหารทันที แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้สั่งอาหารหรืออ่านเมนู คนที่อยู่เบื้องหน้ากลับทำเอาผมนิ่งจนไม่สามารถพูดหรือขยับได้เลยแม้แต่น้อย ความปวดร้าวในใจได้ก่อตัวขึ้นเมื่อผมได้เห็นใบหน้าของคนที่ทำหน้าที่เป็นพนักงานกะค่ำ


"ยินดีต้อนรับครับ ไม่ทราบว่าจะรับเม-"
เสียงที่ขาดหายไปของพนักงานรับออเดอร์ที่ผม"เคย"รู้จัก นั้นบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าผมไม่ได้จำคนผิด ถึงเรื่องของพวกเรามันจะผ่านมากว่า 5 ปีแล้วก็ตาม แต่ภาพของผู้ชายคนนี้ก็ไม่เคยถูกลบออกจากจิตใจของผมได้เลย

"พี่ดงโฮ" เมื่อผมได้เอ่ยชื่ออีกฝ่ายออกไป ความทรงจำต่างๆก็ได้ฉายภาพขึ้นอีกครั้ง


.  .  .  มันเป็นความทรงจำเมื่อ 5 ปีก่อน


.  . .  ตอนที่ผมยังเป็นเด็กมัธยมปลาย



ในตอนนั้นผมเป็นแค่เด็กธรรมดาที่อ่อนแอ เป็นเด็กเก็บตัวที่ไม่แม้จะกล้าสบตากับผู้คน
ส่วนพี่เขาก็เป็นรุ่นพี่สุดฮอตที่มีเรื่องกับพวกแก๊งอันธพาลอยู่ทุกวี่ทุกวัน ถึงอย่างนั้เขาก็เข้ากับคนอื่นได้ดี เขาเป็นเหมือนสิ่งอยู่คนละขั้วกับผม เป็นเหมือนคนที่ผมไม่นึกฝันว่าจะได้ใช้เวลาอยู่ด้วย


ผมจำได้ดีว่าพวกเราได้รู้จักในวันที่อากาศหนาวแบบนี้แหละ
วันที่ผมไปแอบร้องไห้อยู่คนเดียวที่สวนหลังโรงเรียน
จำได้ว่าตอนนั้นพ่อแม่ทะเลาะกันอย่างหนัก สุดท้ายก็ลงเอยที่การหย่ากัน



ในวันนั้นผมนั่งกอดเข่าร้องไห้จนค่ำมืด แต่จู่ๆก็รู้สึกถึงสัมผัสบางอย่างจนทำให้ต้องเงยหน้าขึ้นมอง
และนั่นก็เป็นครั้งแรกที่ทำให้ผมได้รู้จักกับพี่เขา . . . พี่ดงโฮ

"ไม่ทราบว่าจะรับเมนูอะไรดีครับ" คนตรงหน้าผมนั้นทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำเหมือนเราเป็นแค่คนที่เพิ่งเจอกันครั้งแรก เป็นคนที่ไม่ต้องทำความรู้จักกัน

". . ."  ผมไม่ได้ตอบอะไรเขาไป ผมได้แต่จ้องมองใบหน้าของคนตรงหน้าพลางนึกถึง
สัมผัสจากฝ่ามือหนาที่อ่อนโยนและแววตาอบอุ่นที่ผมไม่เคยได้รับจากใครแม้แต่คนในครอบครัว

"ตอนนี้โปรโมชั่นของทางร้านเราจะมี-"

"พี่สบายดีมั้ย" ผมโพล่งถามออกไป แต่คนตรงหน้าก็ไม่ได้ตอบอะไร มีเพียงรอยยิ้มฝืนๆเท่านั้นที่ส่งกลับมา ไม่รู้เป็นเพราะอะไรผมถึงรู้สึกปวดร้าวไปหมด ราวกับตอนนี้ร่างกายของผมมันพร้อมจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆถ้าปล่อยให้พี่เขาหายไปจากชีวิตอีกครั้ง

"ดงโฮทำงานหนักเลยนะ กูมาเปลี่ยนกะละ" ยังไม่ทันที่ผมจะได้ถามอะไรต่อ จู่ๆก็มีพนักงานอีกคนเดินมาที่เค้าเตอร์พร้อมกับพูดคุยกับร่างหนาอย่างสนิทสนม 

"ขอบใจเพื่อน งั้นกูกลับละนะ" พี่ดงโฮตบบ่าคนๆนั้นก่อนที่จะรุดเดินเข้าไปในห้องพักพนักงานโดยที่ไม่หันมาสนใจผมเลยแม้แต่น้อย



. . . ทำไมกัน


ทำไมยังทำเหมือนพวกเราไม่เคยรู้จักกัน


ความรู้สึกหนักอึ้งที่ผมมีในตอนนี้   พี่เขาไม่รับรู้มันเลยหรอ

หรือว่า . . . พี่จะลืมเรื่องของพวกเราไปแล้ว 

"เอ่อ คุณลูกค้าครับ ไม่ทราบว่าได้สั่งอาหารรึยังครับ" พนักงานหนุ่มที่มาทำหน้าที่แทนเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าผมได้แต่ยืนนิ่งอยู่หน้าเคาท์เตอร์




"ที่ร้านนี้มีประตูหลังมั้ย" ผมไม่ได้ตอบคำถาม แต่กลับถามกลับในสิ่งที่ทำให้เขางุนงงเล็กน้อย



"เอ่อ มีประตูหน้าประตูเดียวครับ" คนตรงหน้าตอบอย่างว่าง่ายพลางมองตามผมที่ตอนนี้กำลังมองไปยังห้องพักพนักงาน



"อีกสักพักพี่เขาคงออกมา ต้องคุยกับเขาให้รู้เรื่องให้ได้"

"อ๋อ มารอไอ้ดงโฮหรอกหรอครับ ฮ่าๆ เดี๋ยวสักพักคงออกมาแหละ"

ไม่ทันไร รุ่นพี่ที่ผมเฝ้าคิดถึงมาตลอดห้าปีก็เดินออกมาจากห้องนั้น เขารุดหน้าไปที่ประตูทางออกอย่างรวดเร็วจนผมเดินตามไม่ทัน


"ทำไมต้องหลบหน้ากันขนาดนั้น ทั้งๆที่ผมตามหาพี่มาตลอด"

"พี่ดงโฮ !" ผมตะโกนเรียกชื่อเขาพร้อมกับวิ่งเข้าไปรั้งไว้ พวกเราทั้งคู่หยุดนิ่งไม่พูดอะไรกันสักพักใหญ่

ก่อนที่อีกฝ่ายที่ยังคงเล่นบทพนักงานร้านฟาสฟู๊ดจะเป็นคนหันหลังมาแล้วเริ่มบทสนทนา

". . .คุณลูกค้ามีอะไรรึเปล่าครับ" เขาปั้นหน้ายิ้มใส่ผมที่ตอนนี้นัยย์ตาแดงกล่ำ ผมไม่ตอบอะไรได้แต่จับชายเสื้อโค้ทของเขาไม่ยอมปล่อย


ผมกลัวว่าเขาจะวิ่งหนีไป กลัวว่าเขาจะหายไปแบบห้าปีก่อน

"ทำไมต้องทำเหมือนไม่รู้จักกัน" ผมถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

". . ."

"พี่สบายดีนะ" ผมเปลี่ยนคำถามเมื่อชายตรงหน้าไม่ยอมให้คำตอบ คราวนี้ผมจ้องตรงไปที่ดวงตาของเขาอย่างคาดเอาคำตอบ

.
.
.

"แล้วควานลินล่ะ สบายดีมั้ย" น้ำเสียงที่อ่อนโยนจากคนๆนี้ทำเอาน้ำในตาผมไหล ผมรีบเช็ดน้ำตาอย่างลวกๆ ก่อนที่จะสวมกอดเขาโดยที่ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น . . . เพียงแค่คนๆนี้จำชื่อผมได้ ผมก็ดีใจจนลืมความหนาวในยามค่ำคืนไปจนหมดสิ้น

"ไม่ ฮึก ผมไม่-สบาย ผมคิด-ถึงพี่ พี่หายไปไหนมา ฮึก" เขาดูตกใจที่อยู่ดีๆผมก็พุ่งเข้าสวมกอดเขา แต่ก็ไม่ได้พยายามที่จะผลักไสไล่ส่งอย่างที่ผมคิด เขาลูบหัวผมเบาๆก่อนที่จะผละออกมาเช็ดน้ำตาที่อาบใบหน้าของผมอย่างเบามือ

"แล้วทำไมเสื้อข้างในไม่ใส่ให้มันดีๆ อากาศข้างนอกมันหนาวนะ" เขากระชับเสื้อโค้ทของผมให้ปกปิดชุดนอนตัวบางข้างในก่อนที่จะละมือออกจากผมอย่างเก้ๆกังๆ

"ควานลิน" เขาเอ่ยเบาๆด้วยน้ำเสียงที่ดูหนักใจ เมื่อเห็นผมยังคงไม่ปล่อยมือที่กอบกุมชายเสื้อของเขา ผมสวมกอดเขาอีกครั้งอย่างไม่มีทีท่าว่าจะปล่อย ตอนนี้ผมเหมือนคนคลุ้มคลั่งที่ไม่มีสติคิดว่าอะไรควรทำอะไรไม่ควรทำ ผมรู้แค่สิ่งที่ผมอยากจะทำ และสิ่งนั้นก็คือการไม่ปล่อยให้คนๆนี้เดินจากไป

"ควานลินตอนนี้อากาศมันหนาวมาก พี่ว่าเรากลับบ้านไปก่อนจะดีกว่านะ"

"ผม- ผมไม่ไปไหน ฮึก ทั้งนั้น" ผมไม่รู้ว่าควรทำยังไงไม่ให้เขาหายไป ได้แต่พยายามกอดเขาให้แน่นกว่าเดิม แม้ผมจะไม่ได้ถูกกอดกลับเลยก็ตาม

"นี่มันดึกแล้วนะ" เขายังคงพูดย้ำอย่างใจเย็น  

"ผมไม่กลับ"


"ปล่อยพี่ก่อน"


"ถ้าผมปล่อยพี่ไป พรุ่งนี้ผมจะได้เจอพี่มั้ย" คำถามของผมทำเอาอีกฝ่ายนิ่ง ผมรู้ทันทีว่าพรุ่งนี้เขาคงไม่มาทำงานที่ร้านฟ๊าดฟู๊ดอย่างแน่นอน เขาคงตั้งใจที่จะไม่มาเจอผมอีก 

". . ."

"ปล่อยพี่ก่อนนะ"

"ทำไมผมต้องปล่อย !"  ผมถามเขาพลางจ้องหน้าอย่างเอาเรื่องสุดชีวิต ผมเหนื่อยแล้วก็ท้อใจมากที่เราไม่สามารถกลับไปเป็นแบบเมื่อก่อนได้ ผมไม่เคยได้รู้เหตุผลของการกระทำของผู้ชายคนนี้เลย

.
.
.

"แล้วมีเหตุผลอะไรที่เราต้องยื้อ" น้ำเสียงที่ไร้เยื่อใยนั้นทำเอาใจของผมราวกับถูกมือที่มองไม่เห็นบีบไว้แน่น แน่นอนเหตุผลทั้งหมดของผมก็คือ "ผมรักเขา" แต่ทำไมกันนะ ทั้งๆที่อยากพูด แต่คำๆนี้กลับพูดออกไปได้ยากเย็นเหลือเกิน แค่การกระทำของผมพี่เขายังไม่รู้อยู่อีกหรอว่าทำไมผมต้องยื้อ 

"พี่กลับนะ" เขาพูดสั้นๆก่อนที่จะแกะมือของผมออกแล้วหันหลังให้ ผมจ้องมองแผ่นหลังของเขาที่กำลังเดินห่างออกไปช้าๆ ก่อนจะคิดกับตัวเองว่าผมควรจะให้เรื่องมันจบแค่นี้หรอ แต่ผมก็ได้คำตอบว่าผมมองดูเขาจากไปต่อหน้าต่อตาแบบนี้ไม่ได้ 

"พี่ดงโฮ !!" ผมวิ่งสวมกอดเขาอีกครั้ง ผมเหมือนคนบ้าที่ไม่มีศักดิ์ศรีอะไรเลย แต่ผมก็ยอมทำเพราะผมรู้ว่าตลอดมาที่ไม่มีผู้ชายคนนี้ ผมไม่เคยมีความสุข




ผมรักพี่เขามากจริงๆ มากเกินกว่าที่จะปล่อยให้เขาจากไปแบบนี้

"พี่ดงโฮ"

"..."


"ถ้าพรุ่งนี้พี่จะหายไป "


"คืนนี้ช่วยอยู่กับผมได้มั้ย"

NC CUT